Switch to English version

Phantasialand

Brühl, Duitsland

“Sensationele achtbanen, sensationele thema’s”

Phantasialand behoort sinds jaar en dag tot de meest bejubelde themaparken van onze regio. Het is niet lastig om te zien waar die populariteit vandaan komt. Want als er één Europees pretpark begrijpt dat stilstand gelijkstaat aan achteruitgang, dan is het Phantasialand wel. Men pakt regelmatig uit met grootschalige nieuwigheden, die al dan niet op de plaats van verouderde attracties verschijnen. Dankzij deze werkwijze is Phantasialand tijdens de afgelopen twee decennia onherkenbaar veranderd. Ik bezocht het park voor ‘t eerst in 1999 en eigenlijk kan je stellen dat er sinds die tijd een volledig nieuw themapark ontstond. Het lijkt er bovendien op dat Phantasia’s race naar perfectie nog lang niet ten einde is. Tezamen met Bram en Nils ontdek ik graag hoe het park in 2024 presteert. Auf nach Deutschland!

Phantasialand heeft al tientallen miljoenen geïnvesteerd in fabelachtig mooie themazones, spectaculaire rollercoasters en unieke waterbanen. Toch lijkt het bij aankomst alsof je in een soort Tsjernobyl belandt. De eerste indruk van dit park is namelijk – hoe zal ik het subtiel uitdrukken? – belabberd. De toegangsweg straalt geen vreugde uit, we bereiken de parkeerplaats via een industrieel ogende tunnel en de backstages van Black Mamba en Taron zijn niet bepaald oogstrelend. Nog meer matige indrukken bij de Mystery-ingang, die uit een serie tuinhuisjes lijkt te bestaan. Het heeft ongetwijfeld iets te maken met de bijzondere parkeersituatie van Phantasialand (de parkings worden door een extern bedrijf uitgebaat), maar het tafereel stoort me wel. Phantasialand ontvangt ruim twee miljoen gasten per jaar, en die bezoekers verdienen in mijn ogen een fijnere entree.

FANTASY

Na tig bezoekjes aan Phantasialand creëert een mens bepaalde routines. Een van die gewoontes is om de dag te starten ter hoogte van Wuze Town. Terwijl de meeste bezoekers zich ‘s ochtends naar Taron begeven, blijft het hier namelijk behoorlijk kalm. Ritjes op Winja’s Fear en Winja’s Force kunnen bijgevolg zonder lange wachtrij gemaakt worden. Deze spinning coasters zijn inmiddels al tweeëntwintig jaar een onderdeel van het park, maar ze blijven een sterke indruk maken. Men integreerde een heleboel speciale elementjes en sommige daarvan zijn zelfs wereldwijd uniek. Bovendien zijn de lay-outs verrassend lang en ligt de intensiteit net op het goede niveau. Qua rit ben ik dus een fan van Winja’s Fear en Force, maar het thema strookt niet meer helemaal met de huidige standaarden van het park. Hoewel dat overdekte Wuze Town op het eerste zicht sprookjesachtig mooi is, heeft het gebied ook gebreken. Het station van beide achtbanen is bijvoorbeeld claustrofobisch en sommige backstage-zones zijn te duidelijk zichtbaar. Een update zou deze zone dus ten goede komen, al verwacht ik eigenlijk niet dat die er snel komt.

Wuze Town heeft nood aan een update, maar blijft charmant. Bij de buurman, daarentegen, kan enkel een sloopkogel nog redding bieden. Het voormalige Space Center is al jarenlang een doorn in het oog en ook de inhoud ervan heeft z’n houdbaarheidsdatum overschreden. Gelukkig lijkt Phantasialand dit te beseffen. Darkride Hollywood Tour werd in 2020 namelijk gesloten. De bijhorende VR-achtbaan Crazy Bats is nog wel toegankelijk, maar de kwaliteit is minstens even bedenkelijk. Het ingangsbord oogt goedkoop, de wachtruimte is lelijk en het thema vindt geen aansluiting bij het Fantasy-gedeelte. Het klinkt indrukwekkend dat Crazy Bats drie lifthills en 1.200 meter aan track bevat, maar een hoogwaardige totaalervaring levert dat helaas niet op. Ik zou er geen traan om laten als dit gebouw morgen tegen de vlakte ging.

BERLIN

Phantasialand heeft een heleboel rides van wereldniveau, maar die staan duidelijk niet in de themawereld Fantasy. We zoeken dus verder in het aangrenzende Berlijn, dat gedomineerd wordt door de imposante Kaiserplatz. Op dat plein vinden we de ingang van Maus au Chocolat, een darkride uit het jaar 2011. Het ritsysteem is gebaseerd op Toy Story Mania in de Disney-parken, maar het thema verschilt uiteraard drastisch. In deze attractie ontdekken we een taartenbakkerij die aangevallen wordt door een muizenkolonie. Met behulp van spuitzakken vol chocolade moeten bezoekers deze muizen liquideren. Da’s best tof… tijdens de eerste drie scènes. Hoewel Maus au Chocolat veel lof verdient voor het originele thema, duurt de attractie me namelijk te lang. Toy Story Mania blijft boeien dankzij z’n wisselende games, maar hier in Phantasialand speel je zeven keer hetzelfde spelletje. Het is daardoor heus geen slechte attractie, maar de herhalingswaarde ligt tamelijk laag.

Het Berlijnse themagebied schetst een geromantiseerd beeld van de Duitse hoofdstad. De wondermooie Wellenflug is dankzij z’n centrale locatie en de perfect gesynchroniseerde fonteinen een blikvanger, maar ook Das Verrückte Hotel Tartüff verdient sowieso een bezoekje. Dit funhouse werd vormgegeven als een hotel met hangende toiletpotten, omgekeerde slaapkamers en scheve trappen. Doorgaans zijn zulke walk-throughs enkel leuk als tussendoortje, maar Phantasialand stak er zoveel werk in dat ik Tartüff als een volwaardige attractie beschouw.

ROOKBURGH

Van het komieke Hotel Tartüff naar de mysterieuze wereld van Rookburgh; het kost slechts enkele stappen. Dit Steampunk-gebied is inmiddels al vier jaar open, maar blijft bezoekers van heinde en ver verbazen. Sommige pretparkfans bombardeerden Rookburgh zelfs tot ‘s werelds meest perfecte themazone. Hoewel ik persoonlijk vind dat Disney meestal nog een stapje verder gaat, kan ik het enthousiasme wel plaatsen. Elk hoekje van deze zone is immers door en door gethematiseerd. Het gebied is bovendien volledig afgescheiden van de overige parkgedeelten, waardoor het effectief aanvoelt alsof je een totaal nieuwe wereld betreedt. Wanneer je de website van Phantasialand erbij neemt, merk je trouwens vlug dat luchtvaart hier centraal staat. Men belooft je online immers visionaire mechanica, een compleet nieuwe vliegpositie en ongeëvenaarde pilotenstoelen. Je vindt het allemaal in een wereldwijd unieke attractie die speciaal voor Phantasialand ontwikkeld werd. Mooie marketingpraat natuurlijk, maar is de ervaring even mooi?

F.L.Y. blijkt tijdens ons bezoek tamelijk storingsgevoelig. En tijdens de momenten waarop deze flying coaster wèl operationeel is, ontstaat er uiteraard meteen een lange rij. We betreden de wachtruimte terwijl er een wachttijd van 40 minuten geafficheerd wordt, maar dat groeit (omwille van een zoveelste panne) uit tot meer dan een uur. Of de uiteindelijke ervaring die aanzienlijke wachttijd waard is? Gelukkig wel. Na een sfeervol darkride-gedeelte beginnen we namelijk aan een lange, gevarieerde vliegsensatie. De lay-out is verrassend, de trein bolt met een ongelooflijke souplesse en de tweede lancering komt als een verrassing. Ik moet toegeven dat F.L.Y. soms een licht misselijkmakend effect op me heeft, dus één rit is voor mij doorgaans voldoende. Desalniettemin vind ik het fantastisch dat zo’n unieke rollercoaster op twee uurtjes van m’n voordeur staat.

DEEP IN AFRICA

De weg van Berlijn naar Afrika is kort… in Phantasialand, dan toch. We steken een houten wandelbrug over en belanden in een totaal andere wereld. Themagebied Deep in Africa bestaat uit tropische vegetatie, exotisch houtsnijwerk en gezellige straatjes vol authentieke architectuur. Daarnaast is er de Adventure Trail, een verrassend uitgebreid hindernissenparcours dat dwars door de jungle loopt. Deze Adventure Trail levert trouwens ook onbetaalbare uitzichten op Black Mamba. Ik heb de indruk dat deze B&M inverted coaster tegenwoordig een beetje ondergewaardeerd wordt. Iedereen heeft het over F.L.Y. en Taron, maar Black Mamba krijgt veel minder aandacht. Dat is jammer. Deze schoonheid werd immers perfect in het landschap geïntegreerd en de rit staat nog steeds garant voor een stevige thrill. Het blijft briljant om met die opzwepende drums het station uit te rijden en vervolgens vier pijlsnelle inversies te beleven. En oh… wil je jezelf eens oud voelen? Weet dan dat Black Mamba er inmiddels al achttien jaar staat!

MEXICO

Phantasialand heeft wellicht geen last van complexen. Ondanks de beperkte oppervlakte van het park heeft men immers behoorlijk lang… ehm… gereedschap in de aanbieding. Vier van Phantasia’s acht rollercoasters zijn ruim een kilometer lang. Een van die superlange achtbanen is Colorado Adventure, die langs de zuidelijke flank van het park gebouwd werd. Die locatie wil ik overigens meteen aanstippen als het pijnpunt van deze baan. Colorado Adventure bevindt zich namelijk in de meest claustrofobische zone van Phantasialand en de wachtruimte lijkt gedeeltelijk door backstage-gebied te lopen. Het zorgt voor een rommelig plaatje en dat verdient deze mijntreinachtbaan eigenlijk niet. Vekoma leverde namelijk uitstekende hardware: de lay-out is verrassend en het tempo zit er goed in. Daarnaast behaalt de baan een torenhoge capaciteit en blijft de ervaring verrassend soepel. Puur qua rit hoort Colorado Adventure dus bij de toppers in zijn soort, maar de inkleding ligt niet op hetzelfde hoge niveau. Jammer.

Phantasialand profileert zich als een themapark voor de hele familie. En hoewel dat niet onterecht is, ervaar ik het persoonlijk eerder als een bestemming voor sensatiezoekers. In Wuze Town en Berlijn vind je een mooie selectie kinderattracties, maar de rest van het park is toch vooral op thrills gericht. De meeste achtbanen zijn redelijk spectaculair en ook de waterattracties zijn intenser dan soortgenoten in andere parken. Phantasialand bewijst eveneens dat sensationele flatrides door en door gethematiseerd kunnen worden. Het beste voorbeeld hiervan is Talocan, de mooiste top spin van de planeet. Zelfs wanneer je zulke (maagom)draaiende machines steevast overslaat, loont het de moeite om het panoramaterras van Talocan op te zoeken. Dankzij z’n steengoede soundtrack en de indrukwekkende vuur- en watereffecten is Talocan immers ook voor toeschouwers een topattractie. Jammer genoeg blijkt 2024 niet direct een succesjaar voor deze ride, want Talocan staat al een hele tijd stil.

Water en muziek spelen een belangrijke rol bij Talocan. Bij de aanpalende boomstammenbaan zijn deze beide elementen echter nog nadrukkelijker aanwezig. Chiapas – DIE Wasserbahn behoort tot mijn favoriete waterattracties aller tijden en dat valt grotendeels te danken aan z’n sfeerschepping. Het voorplein van deze attractie is reuzegezellig, de uitbundig klaterende watervallen geven het gebied een bijzondere dynamiek… en dan is er nog die muziek. Het Duitse IMAscore weet de Mexicaanse vibes van Chiapas namelijk perfect te vertalen naar een ijzersterke soundtrack. Het resultaat? Tijdens deze warme zomerdag voel ik me effectief eerder in Mexico dan in Brühl. Tien op tien voor sfeer en gezelligheid, maar het stopt daar niet. Ook de rit scoort goede punten. De lay-out is lang, er werden enkele verrassende elementen geïntegreerd en de laatste afdaling is behoorlijk kicken (en nat!). Om de goed-nieuws-show toch met een kleine valse noot af te sluiten, wil ik wel zeggen dat de boten nogal oncomfortabel ontworpen werden. De beugels zitten ongemakkelijk en de beenruimte is te beperkt. Het voelt dus een beetje alsof je met een lowcost-maatschappij naar Mexico reist, maar goed…

MYSTERY

Chiapas is fantastisch, maar het is niet mijn nummer één in Phantasialand. Die eer is weggelegd voor Taron, een legendarische achtbaan die doorheen het middeleeuwse dorp Klugheim slingert. Hij staat er inmiddels al een hele tijd, maar z’n populariteit blijft immens. Er ontstaan dus vaak lange rijen en een groot deel van de wachttijd breng je door in een ongezellige zigzag-wachtruimte. Toch valt er vandaag niks te klagen, want we mogen al na een dertigtal minuten instappen. En wanneer we vervolgens een Intamin-beugel in onze schoot duwen, zijn we helemaal klaar voor een rit op een van ‘s werelds beste achtbanen. Wat deze coaster zo briljant maakt, is zijn optimale opbouw. De eerste lancering en het daarop volgende achtbaangedeelte zijn prima, al gebeuren er geen wereldschokkende dingen. Maar wanneer onze trein in de catacomben van Klugheim een tweede maal accelereert, wordt Taron een ervaring van topniveau. Als je het gillende geluid van die tweede launch hoort, weet je dat er pure thrill komt. De zigzaggende afdaling is heerlijk, er volgt een intense overbanked turn en ook de aansluitende richtingswissels zijn geniaal. Wanneer we even later de eindremmen bereiken, kan ik maar één ding concluderen: ik wil dit nog eens doen. En nog eens. En nog eens.

Het was ongetwijfeld niet makkelijk om de 1,3 kilometer lange Taron op een relatief geringe oppervlakte te bouwen. Phantasialand maakte de uitdaging echter nog groter door ook Raik in Klugheim te integreren. Deze Junior Boomerang opende op dezelfde dag als Taron, maar kreeg slechts een fractie van de aandacht. Da’s begrijpelijk, als je het mij vraagt. Dit achtbaantype van Vekoma maakt zelden een onvergetelijke indruk en dat is hier in Phantasialand niet anders. Ondanks het feit dat de wachtruimte, het station en de trein knap aangekleed werden, is de totaalervaring matig. We zien dit trouwens ook terug in de lengte van de rij. Terwijl er bij Taron een hele middag wachttijden van 30 tot 50 minuten geafficheerd worden, staat Raik ons vandaag met geopende beugels op te wachten.

Klugheim is een onderdeel van het parkgedeelte Mystery, waar ook River Quest en Mystery Castle toe behoren. Ik moet toegeven dat onze interesse in beide attracties klein is. We slaan ze vandaag dus, om uiteenlopende redenen, over. Bij River Quest vormt vooral de natheid een excuus om te skippen. Ik heb er tijdens zo’n warme dag heus geen probleem mee om een beetje nat te worden. Toch weet ik uit ondervinding dat je bij River Quest soms hele emmers water in je schoot gekieperd krijgt. Nein danke, zeg ik dan. Mystery Castle schrappen we dan weer van de planning omdat hij een groot deel van de dag in storing ligt én omdat we torenattracties sowieso niet als must-do’s beschouwen. Tijdens vorige bezoekjes ervoer ik de duistere sfeer in de wachtruimte als erg geslaagd, maar puur qua rit doet Mystery Castle me niet veel.

CHINA

Save the best for last, zegt men soms. Helaas heb ik daar bij het schrijven van dit verslag geen oren naar, want we eindigen niet bepaald met een knaller. Als er één themagebied van Phantasialand om een topattractie smeekt, is het China wel. De architectuur en landscaping in deze zone zijn fantastisch, maar er is gewoonweg heel weinig te beleven. Feng Ju Palace is een zeer matig uitgevoerd draaiend huis met een vage verhaallijn, terwijl Geister Rikscha ons terugkatapulteert naar het Phantasialand uit de jaren tachtig. Dit is een Aziatisch geïnspireerd spookhuis waarin de decors variëren van ‘wel oké’ tot ‘absolute wansmaak’. We slaan Geister Rikscha zelden over omdat er nooit een rij staat, maar ik zou er niet om treuren indien hij afgebroken werd. Het Chinese themadeel verdient meer pracht en praal, als je het mij vraagt.

Het was een leerrijke dag. We ontdekten dat Taron nog steeds briljant is, dat Restaurant Cocorico fantastische tapasplankjes serveert en dat Chiapas in ultra-wet-modus stond. Maar bovenal leerden we dat Phantasialand een solide totaalervaring biedt. Dit is niet alleen het park van IMAscore-muziek en het park van lange achtbanen, maar ook het park dat op bepaalde vlakken de perfectie benadert. Graag wil ik ook een welgemeend compliment aan het personeel geven, dat tegenwoordig opvallend vriendelijker is dan de Phantasia-crew van pakweg tien jaar geleden. Als er één ding ons een beetje stoorde, waren het de vele technische problemen die vandaag opdoken. Chiapas, F.L.Y. en Colorado Adventure openden pas tegen het middaguur, maar ook later op de dag zagen we regelmatig attracties met technische problemen kampen. Phantasialand werd bekend dankzij z’n innovatieve en technologisch vernuftige rides, maar helaas lijkt men ze daardoor wel moeilijker aan de praat te krijgen.

We maakten een reisje naar Afrika, voeren voorbij een Mexicaanse tempel en we ontdekten Berlijn van z’n vrolijkste kant. We voltooiden onze opleiding tot aeronaut en we raasden verder ook aan 120 kilometer per uur door de middeleeuwen… twee keer. Het gebeurde allemaal binnen een paar uur, op amper 75 kilometer van de Belgische grens. Phantasialand is en blijft dus een themapark van superlatieven en ik kan niet wachten om het volgende tripje in te plannen.