Rheinkirmes

Düsseldorf, Duitsland

“Een van de beroemdste en grootste kermissen in Europa”

Airtime, thematisering, B&M, wachttijden, Intamin, dark rides en lifthills. Het is gebruikelijk dat ik jullie in een report met deze termen bekogel en dat ik jullie probeer te vervoeren naar een totaal andere wereld. Die van de pretparken, om precies te zijn. Waarom ik dat exact doe? Omdat mijn passie middenin die sector ligt. Wat vind ik het heerlijk om ‘s ochtends met enige spanning naar een themapark te reizen, door de toegangspoorten te stappen en vervolgens in een surrealistische droomwereld te belanden. Topattracties beleven, een smakelijk hapje eten en genieten van quasi perfect geschapen universums; dat zijn de redenen waarom ik m’n centjes met plezier in zo’n toegangskaart investeerde.

Toch is er meer in het leven dan pretparken alleen. En het zou al te jammer zijn om niet van die andere dingen te proeven. Je doet me bijvoorbeeld een groot plezier met gezellig dinertjes, ijzig gekoelde cocktails en weekendjes weg naar bruisende steden. Als ik tijdens zo’n citytrip (al dan niet toevallig) op een plaatselijke kermis stuit, is het feestje al helemaal compleet. Logisch, zegt de publieke opinie dan. Een kermis is immers toch gewoon de reizende versie van een pretpark? Wel ehm… neen. En waarom een kermis geen pretpark is, dat zoek ik uit in een drukke grootstad net over de Duitse grens: Düsseldorf.

De Rheinkirmes in Düsseldorf is een van de grootste volksfeesten in Duitsland en staat zelfs op Europees vlak bekend als een absolute topkermis. Het feest bestaat al eeuwenlang en vindt inmiddels reeds 115 jaar plaats op een enorme vlakte die onmiddellijk aan de oever van de Rijn grenst. Uit die locatie haalde men de klinkende naam Größte Kirmes am Rhein, waarmee het evenement beroemd werd. Elk jaar opnieuw strijken opvallende achtbanen, duizelingwekkende hogesnelheidsmolens, ontelbare eetgelegenheden en gigantische biertenten neer op de Rheinwiese in het stadsdeel Oberkassel voor een feest dat tien hectische dagen blijft voortduren. En daar is meteen het eerste verschilpunt dat ik je beloofd had: de kermis in Düsseldorf heeft – in tegenstelling tot een gemiddeld pretpark – geen tien maanden per jaar de tijd om bezoekers aan te trekken. Twee weekends en de week die daartussenin geklemd ligt, that’s it. Daarna gaat elk molentje, elk stuk achtbaanrail en elk bierglas onvermijdelijk de vrachtwagen of de container in, op weg naar een volgende bestemming.

Jan en ik plannen ons bezoek aan Düsseldorf Kirmes in op 26 juli, de laatste zondag van het gebeuren. Op het moment dat we aankomen, voelen we ons alsnog in een drukbezocht themapark. Reeds van op de autosnelweg wordt het evenement aangekondigd en we worden door elektronische verkeersborden naar een reusachtige parking begeleidt. Een legertje parkeerwachters duidt daar onze exacte plek aan, waarna we met honderden andere arriverende bezoekers in shuttlebussen gepropt worden. Klinkt heel erg Walt Disney World, vind je niet? Het verschil is echter dat die bus ons niet naar het Ticket & Transportation Center of naar de ingang van Epcot brengt, maar wel naar de noordelijke ingang van de Rheinkirmes. Het is een indrukwekkende ervaring om langs de Rijn te rijden en het feestgedruis langzaam te zien naderen. Wanneer de rit beeïndigd wordt met de oversteek van een grote brug, is het uitzicht op de kermisweide ronduit fenomenaal. Van zodra de buschauffeur de deuren opent, verdwijnen onze geschatte honderdvijftig medepassagiers in no-time tussen de krioelende mensenmassa. Wil je jezelf een beeld vormen van de drukte? Weet dan dat de kermis op tien dagen zowat evenveel bezoekers aantrekt als de Efteling in een heel jaar. Ruim 4.000.000 bezoekers komen hierheen voor hun middag of avond vertier en daar maken we zonder morren 4.000.002 van.

Een Duitse kermis is in de regel van een ander kaliber dan de foor in m’n eigen Stabroek. Op onze Dorpsstraat staan een draaimolen, een eendjes- en schietkraam, enkele eetgelegenheden en met een beetje geluk krijgen we een autoscooter. Gezellig zonder twijfel, maar verder gaat het niet. Het contrast met Düsseldorf kan nauwelijks groter zijn en daar levert de eerste portie grootvermaak meteen een concrete bevestiging van. Dankjewel familie Löwenthal, dankjewel Wildwasser III. Transportabele wildwaterbanen zijn niet ultra-uniek, maar het cijfermateriaal van deze variant is zo groots dat zelfs vele pretparken er met een jaloerse blik naar staren. Wildwasser III torent een statige zesentwintig meter in de Duitse skyline, bevat een achterwaartse en twee voorwaartse afdalingen en de boomstammen leggen tijdens een ritje bijna 700 meter af. Alsof dit nog niet indrukwekkend genoeg is, voegde men tevens een dark ride-sectie toe. Verwacht van die dark ride uiteraard geen Disney-achtige taferelen vol detail (dit is en blijft het ietwat foute Duitsland) maar ‘t is alsnog bewonderenswaardig dat men het mijnthema zo ver uitbouwde. Wildwasser III is een klassieker op de beroemdste Duitse kermissen en scoort tijdens onze middag in Düsseldorf constant aanzienlijke rijen wachtenden. Nadat de laatste passagier vanavond uitstapt, wordt het gevaarte trouwens op 65 treinwagons naar de volgende grootstad gebracht. Awesome.

Het cliché schrijft voor dat een kermis gevuld is met molens en spinnende rides van alle formaten. Die tuigen draaien bij voorkeur zo lang mogelijk, zo snel mogelijk en in zoveel mogelijk verschillende richtingen. Düsseldorf vormt geen uitzondering op die regel en we zien dus een heleboel rides zwieren en zwaaien. Een gifgroene Konga en een kleurige Skater klieven door de hemel, de beide Break Dance-molens draaien aan een moordend tempo en we zien Big Monster – een versie van de beroemde octopus – sierlijk op en neer golven. Het oogt allemaal vertrouwd: we kennen dergelijke rides immers van op de grotere Belgische kermissen. Toch zit er een wezenlijk verschil in de totaalervaring en daarvan krijgen we een overtuigend bewijs wanneer we zelf plaatsnemen.

De attracties zien er in Duitsland niet alleen indrukwekkender en gedetailleerder uit, maar de eigenaars creëren tevens een beduidend krachtigere show dan hun Belgische collega’s. Men gebruikt de turbo-knop hier bijvoorbeeld erg graag. Wat in België hooguit enkele seconden als de finale bestempeld wordt, is op de Rheinkirmes slechts een voorproefje op de uiteindelijke rit. Bovendien laten de meeste exploitanten hun stem veelvuldig door de speakers knallen, wat sterk bijdraagt aan de unieke sfeer. Het is niet enkel voor de passagiers, maar tevens voor de talrijk verzamelde kijklustigen een geweldig schouwspel. Ganz geil schneller! Ein bisschen Tempo machen ja? Spaßmaschine! Noch ein Mal?

Nu we toch in ‘t Duits bezig zijn, mag ik jullie met enige trots melden dat we deze middag ook de Duitstalige versies van Je hebt me duizend maal belogen en Zeven zonden leren kennen. Laura Lynn en Christoff werden voor de gelegenheid ingeruild voor coverbandjes in Lederhosen en het publiek bestaat uit de duizenden Fritzen und Heidi’s die plaatsgenomen hebben op eindeloze rijen houten banken. Blauw-wit geruite tafelkleedjes, van een stevige boezem voorziene serveersters en halveliters Erdinger Weissbier maken het tafereeltje compleet. Juist, groeten uit de biertent! Want zoals een Belg de kermis associeert met smoutebollen, lunaparken en botsauto’s, zo vindt een Duitser vooral die enorme zuiphal een must. Het is alles wat je van dit land verwacht, inclusief de smaakloos geklede huisvaders, de foute muziek en de dampende curry- of braadworsten die tezamen met zo’n goudgele godendrank verorberd worden. Hoewel dit alles heel ver van m’n eigen leefwereld staat (en ik me hier met een feloranje Aperol-Spritz min of meer the only gay in the village voel) kan in het intermezzo bijzonder appreciëren. Zum Wohl!

Duitsers komen naar de Rheinkirmes voor sloten bier en een vettige hap, wij zijn hier dan weer voornamelijk voor de attracties die een Duitse kermis zo duidelijk onderscheiden van een Belgische: achtbanen! Ja, ik weet het wel… er reizen in ons kikkerlandje ook rollercoasters van stad tot stad, maar echt legendarisch zijn die dingen nu eenmaal niet. Onze oosterburen doen dat gelukkig een stuk beter en we treffen in Düsseldorf niet minder dan vijf exemplaren aan. Nummer één (een naar wormen gethematiseerde kinderachtbaan) en twee (een klassieke wilde muis) zien er relatief standaard uit. Pas bij nummer drie, de indrukwekkende Spinning Racer, wordt het interessant. Ooit willen weten hoe Crush’s Coaster in Walt Disney Studios eruit zou zien als men de lichten aan doet? Deze transportabele versie levert het antwoord. ‘t Is heerlijk om te zien hoe Maurer op een erg compact grondoppervlak alsnog een goeie draaiende achtbaan ontwierp die overtuigt dankzij haar stevige eerste afdaling en een constant hoge snelheid. En hoewel Spinning Racer niet zo soepel over haar tracks glijdt als de Franse Disney-versie, is dit een meer dan geslaagde kermisattractie. Het blitse naambord en de strakke kleurcombinatie ronden het geheel perfect af.

Het nogal futuristische uiterlijk van Spinning Racer staat in schril contrast met de pratende beertjes, de tirolerhuisjes en de meibomen van Alpina Bahn. Maar staat kneuterig-Duitse inkleding automatisch symbool voor een tamme ritervaring? Think again! Alpina Bahn is een meesterwerk van Anton Schwarzkopf en vormt inmiddels al jaren een vaste waarde op de kermis. Met z’n hoogte van dertig meter, een snelheid van tachtig kilometer per uur en de baanlengte van een kilometer is dit beslist geen kleintje; zelfs naar pretparknormen is dat best een mooie prestatie. Bovendien is de rit ontzettend fijn en biedt Alpina Bahn ondanks z’n beperkte grondoppervlak een verrassend afwisselend verloop. Topvermaak op familiaal niveau.

Alpina Bahn wordt gedefinieerd als The Queen of Coasters en dat is een statement waar ik volledig achter sta. Maar ehm… waar is The King dan? Het antwoord is enkele tientallen meters verder te vinden en het draagt de klinkende titel Olympia Looping. Een achtbaan met vijf inversies zou ik zelfs in een pretpark als indrukwekkend durven beschouwen, maar dat gevoel wordt nog aanzienlijk verscherpt door de gedachte dat dit exemplaar het hele Duitse land afreist. Het moet toch een bijzondere bijeenkomst geweest zijn toen de familie Barth deze kanjer bij Anton Schwarzkopf kwam bestellen. Ja, we willen een achtbaan die vijf keer overkop gaat. En ja, die moet drieduizend personen per uur kunnen vervoeren. Oh juist, we willen de vijf loopings ook zo opstellen dat ze het Olympische logo uitbeelden. Nog één klein detail, Anton: zou je er ook voor kunnen zorgen dat ie transportabel is?

Meneer Schwarzkopf kon aan al deze verwachtingen voldoen. Maar zou hij zelf beseft hebben dat Olympia Looping zelfs vijfentwintig jaar later nog een mega-icoon in de achtbaanwereld vormt? Op elke kermis waar dit gevaarte neervlijt, is het de absolute eyecatcher. Vele tientallen kijklustigen staren vol bewondering naar het kleurrijke lijnenspel van rails. Van op de grond is de belevenis echter nog niet compleet, want voor de meest complete ervaring neem je bij voorkeur zelf plaats in een van de flashy treinstellen. Olympia Looping blijkt (helaas) een ietwat oncomfortabel beugelsysteem te gebruiken, maar is verder een achtbaan comme il faut: lekker intens, razend snel en bovenal soepeler dan je in een eerste instantie zou verwachten. Een topmomentje waarvan m’n achtbaanhart terecht sneller gaat slaan. Maar ach, dat mag ook wel voor de €7,50 die een Olympia-kassière uit m’n portefeuille vist.

Tja, die prijzen. Ook daarin verschilt een kermis nogal van een pretpark. Toeschouwers klagen allicht niet: voor visueel en auditief spektakel betaal je op de kermis geen cent. Wil je echter graag plaatsnemen in die verplaatsbare thrillmachines of kan je simpelweg niet weerstaan aan de zoete geur die rond talrijke snoepkramen rondzwermt? Ja, dan wordt de kermis opeens een kostelijke zaak. Een echte reden tot klagen, hebben we gelukkig niet. Düsseldorf stond op deze zondag immers garant voor een übergezellige namiddag en daar kon zelfs het kwakkelende weer geen verandering in brengen. We moesten met enige regelmaat schuilen voor het regenweer, maar dat kon dankzij de feesttenten, de braadworsten en Du hast mich Tausendmal belogen op erg amusante wijze.

Duitse kermissen zijn en blijven top, dat werd hier nogmaals bevestigd. Maar zal mijn pretparkminnende hart vlug over lopen naar het kamp van de blitse jingles, miljoenen chaotisch knipperende lampjes en felgekleurde gilmachines op vier wielen? Dat denk ik niet. Want een pretpark en een kermis, daartussen ligt toch een wereld van verschil.