Switch to English version

PortAventura Park

Salou, Spanje

“Spaanse zon, Spaanse flair, Spaanse attracties en… Spaanse operations”

Een goedemorgen vanuit Catalonië. We zijn nog steeds in Salou, een beroemde vakantiebestemming aan de Middellandse Zee. Ik zou mezelf geen zonneklopper noemen en een partyganger ben ik al helemaal niet. Op het eerste zicht heb ik hier dus weinig te zoeken. Wanneer je bedenkt dat Salou de thuishaven van PortAventura World is, wordt het echter interessant. PortAventura World is immers een van de meest indrukwekkende entertainment-resorts van het continent. Aan de horizon lonken meerdere spectaculaire rollercoasters, men heeft prachtige hotels en je ontdekt hier niet één, maar twee themaparken. Helaas merkten we gisteren dat een van die parken weinig indruk maakt. Hoewel Ferrari Land met Europa’s snelste en hoogste achtbaan pronkt, voelt het park incompleet aan. Gelukkig herinner ik me dat het aangrenzende PortAventura Park tijdens vorige bezoekjes veel hoger scoorde. Maakt PortAventura in 2025 een even goede indruk? Je leest het in dit reisverslag.

MEDITERRÀNIA

Wanneer je door de geschiedenisboeken van PortAventura bladert, lees je dat zowel Busch Gardens als Universal hun invloed hebben gehad. Het hoeft bijgevolg niet te verbazen dat PortAventura een bepaalde grootsheid in zich heeft die je in Europa maar zelden tegenkomt. Dat begint reeds aan de inkomzone, die vormgegeven werd als een mediterraan vissersdorpje. De sterkte van dit gebied zit in de reveal. De eigenlijke toegangspoort van het park is namelijk kleinschalig, maar enkele meters verderop worden bezoekers plots getrakteerd op een weids uitzicht op een schilderachtig meer. Het is bovendien leuk dat PortAventura, in tegenstelling tot de meeste andere themaparken, niet voor een klassieke symmetrische Main Street opteerde. We betreden het park hier namelijk via een wandelpad dat langs de oevers van het water kronkelt. Mediterrània straalt verder een zuiderse flair uit dankzij de witgekalkte gevels, de aangemeerde schepen en de zacht weerklinkende mandolinemuziek. Mag ik PortAventura meteen een tien op tien geven voor de eerste indruk?

De charme van Mediterrània is nauwelijks in woorden te vatten. Toch verloor dit gebied in 2007 een deel van z’n rustgevende karakter, want sinds dat jaar raast er een achtbaan over het centrale meer. De blikvanger is hier immers een gelanceerde Intamin-machine met de naam Furius Baco. Dankzij de topsnelheid van 135 kilometer per uur was dit jarenlang de snelste rollercoaster van Europa. Dat record is Furius Baco tegenwoordig weliswaar verloren (nota bene aan een achtbaan in hetzelfde resort), maar de lancering blijft buitengewoon imposant. In een dikke drie seconden katapulteert Furius Baco z’n inzittenden naar de topsnelheid, waarna een kleine afdaling meteen uitstekende airtime oplevert. Helaas is het fijnste stuk van Furius Baco op dat moment reeds achter de rug. De rest van de lay-out bestaat uit bochtenwerk laag bij de grond, maar het is zodanig ruw dat ik er niet van kan genieten. Intamin gebruikte het bijzondere treintype van Furius Baco slechts eenmalig en na een rit op deze baan begrijp ik waarom. Ik wil PortAventura graag complimenteren voor het originele wijnbouwthema van Furius Baco, maar helaas blijkt het in dit geval om een Château Migraine te gaan. Auw.

POLYNESIA

Elk pretpark wil een vakantiegevoel creëren, al slaagt het ene park daar beter in dan het andere. PortAventura levert op dit vlak excellent werk. Dat is deels te danken aan het Spaanse zomerweer, maar ook de themagebieden spelen een rol. In dit klimaat komen de Far West en een zuiders havendorp natuurlijk perfect tot zijn recht, maar ook Polynesia lijkt rechtstreeks uit een reisbrochure geplukt. Exotische vegetatie en grillige rotsen creëren een jungle-achtige setting om bij weg te dromen. Toch blijven we qua attracties wel enigszins op onze honger zitten. Er is tegenwoordig slechts één grote ride in Polynesia te vinden en dat is Tutuki Splash. Zulke splashboten lijken een onmisbaar element in ieder Spaans themapark van enig niveau, dus PortAventura kon onmogelijk achterblijven. Men koos voor een vaartocht doorheen een vulkaan met twee drops en de kans om nat, natter of druipnat te worden.  De hardware is prima, maar helaas begint Tutuki Splash z’n leeftijd te tonen. De boten kunnen een likje verf gebruiken en tijdens de rustige gedeelten is er nauwelijks iets te zien. Een thematische upgrade zou de attractie goed doen.

In het jaar 2000 opende Sea Odyssey als de tweede grote ride van Polynesia. In deze simulator ging je tezamen met dolfijn Sami op een duikbootexpeditie. Ik herinner me er geen details van, maar Sea Odyssey was een solide familieattractie. Vanaf 2010 begon PortAventura echter te experimenteren met nieuwe films, die helemaal niks meer met de thematische omkadering van de attractie te maken hadden. Daardoor werd Sea Odyssey een vreemde eend in de bijt en de totaalervaring verzwakte fel. Ik vind het bijgevolg geen ramp dat de attractie tegenwoordig dichtgetimmerd is, maar ik hoop van ganser harte dat PortAventura binnenkort op de proppen komt met een kwalitatieve vervanger. Dat oogstrelende Polynesia verdient een extra blikvanger, als je het mij vraagt.

SÉSAMOAVENTURA

Polynesia was ooit een stuk groter. Toen het park in 2011 uitpakte met het themagebied SésamoAventura, werd daarvoor een deel van de Polynesische tropen opgeofferd. Visueel is dat misschien geen vooruitgang, maar vanuit commercieel standpunt is deze actie natuurlijk best te begrijpen. De kleurrijke zone is een magneet voor families met jonge kinderen en bovendien genereren de figuurtjes van Sesamstraat eindeloze mogelijkheden qua merchandising. En terwijl de euro’s binnenstromen, moet ik toegeven dat SésamoAventura een fantastisch kindergebied is. Familieachtbaan Tami-Tami ziet er schitterend uit, de monorail garandeert fijne uitzichten en zo’n jetski-molen is altijd plezierig. De cartooneske invalshoek staat weliswaar in schril contrast met de overige themagebieden van PortAventura, maar het stoort me niet.

Liefhebbers van darkrides komen in Spanje maar moeilijk aan hun trekken. Terra-Mítica is een uitzondering, maar andere grote parken investeren nauwelijks in kwalitatief hoogstaande darkrides. Ook in PortAventura was er jarenlang een nijpend tekort aan overdekte attracties. Gelukkig werd het aanbod in 2019 een beetje evenwichtiger dankzij Street Mission, de eerste klassieke darkride van het resort. Men opteerde voor een interactieve attractie met een Sesamstraat-thema. Laat ons met het slechte nieuws beginnen: het ding is tamelijk populair en heeft geen torenhoge capaciteit. Tijdens drukke dagen zijn wachttijden tot twee uur dus niet uitzonderlijk, al hoeven wij ‘s ochtends gelukkig maar 10 minuten aan te schuiven. Daarna ontdekken we een amusante ride met een goede variatie tussen reële scènes en schermen. Het interactieve schietspel is niet heel uitdagend, maar dat wil ik bij zo’n familieattractie gerust door de vingers zien. Ik reken mezelf dus bij de fans van Street Mission.

CHINA

Wie PortAventura bezoekt, gaat op wereldreis. Als we SésamoAventura even buiten beschouwing laten, merk je dat de verschillende themagebieden een realistisch (uiteraard licht geromantiseerd) beeld van exotische bestemmingen schetsen. Mediterrània is in dit verhaal de thuishaven. Je kan van daaruit per trein naar de Far West reizen en er vertrekt ook regelmatig een boot richting Waitan Port. Deze oogstrelende haven is onderdeel van het Chinese themagedeelte, dat in de oostelijke hoek van het domein ligt. De blikvanger van deze zone is zonder twijfel een replica van de Grote Muur, maar ik ben evenzeer gecharmeerd door het pleintje waaraan rupsmolen Cobra Imperial, Tea Cups en de prachtig groene Área Infantil grenzen. Dit parkgedeelte bevindt zich bovendien niet op de drukste looproute van PortAventura, waardoor je hier van een welgekomen streepje rust kan genieten.

Indien het allemaal wat spectaculairder mag zijn, is er Dragon Khan. Deze rode gigant is er al sinds de opening van het park en het was in z’n beginjaren de koning der Europese achtbanen. Dragon Khan torent hoog boven de omgeving uit en trakteert je op zowat elk inversie-element dat B&M anno 1995 in de catalogus had. Dertig jaar later treffen we hier trouwens nog steeds aanzienlijke wachttijden aan. Dragon Khan blijft populair en dat is honderd procent terecht. Zelfs ondanks de trilling (die op een dergelijke leeftijd overigens volledig geoorloofd is) blijft de aaneenschakeling van acht krachtige inversies en desoriënterend bochtenwerk gewoonweg ontzettend indrukwekkend. Ik hou weliswaar niet van de brute zero-g roll, maar voor de rest is het genieten van B&M in z’n meest zuivere vorm. Vergeet overigens begrippen als Wing Rider, Floorless en Stand-Up, want Dragon Khan is een conventionele sit-down coaster zonder overbodige franjes.

Live entertainment is een belangrijk onderdeel van de totaalervaring in PortAventura. Ieder themagebied heeft immers wel iets te bieden. In Polynesië en Mexico zijn er traditionele dansvoorstellingen, SésamoAventura biedt enkele meet&greets en het westerndorp heeft een stuntshow met een overdosis flauwe humor. Mediterrània vormt dan weer het decor voor een fijne parade en avondspektakel FiestAventura. Mijn favoriete voorstelling vindt echter plaats in het Chinese Gran Teatro Imperial. Tijdens ons bezoek speelt hier Un Viaje Fascinante, een show ter ere van PortAventura’s dertigste verjaardag. Het verhaal gaat over twee toeristen die de themagebieden van het park ontdekken door middel van dans, acrobatie en (verrassend sterke) live zang. Extreem origineel is de voorstelling niet, maar dankzij de catchy songs en sterke visuals wordt er toch dertig minuten pure feel good gecreëerd. Complimenten aan de crew achter deze jubileumshow!

De onbetwiste topattractie van het Aziatische gedeelte is Shambhala, een hyper coaster die een expeditie naar de hoogste toppen van de Himalaya belooft. De witte staalconstructie claimt een prominente plek in de skyline en is zelfs zichtbaar tot vele kilometers buiten Salou. En de wachttijd om het allemaal zelf te beleven, die bedraagt tijdens ons verblijf ongeveer tweeënhalf uur! Dat is deels te wijten aan Shambhala’s populariteit onder parkgasten, maar ook aan de stroef verlopende operations. Er staan weliswaar drie treinen op de rails, maar de beugelcontroles nemen zoveel tijd in beslag dat er regelmatig twee treinstellen in de eindremmen staan te wachten. Het is een tafereel waar je als bezoeker niet vrolijk van wordt, maar gelukkig investeerden we in een Express 10. Dit pasje garandeert versnelde toegang bij tien topattracties, maar verwacht tijdens het hoogseizoen vooral niet dat je meteen mag plaatsnemen. Ook in deze ‘snelle’ rij bedraagt onze wachttijd immers een dertigtal minuten.

Het kost geduld (en in ons geval ook enkele euro’s) om Shambhala te beleven, maar gelukkig is de beloning navenant. We herontdekken hier namelijk een van Europa’s allerbeste rollercoasters. Shambhala takelt ons eerst naar een hoogte van 76 meter, waar het uitzicht op PortAventura en de nabijgelegen kustlijn ronduit fabuleus is. Daarop volgt een al minstens even imposante first drop die meerdere seconden volmaakte airtime oplevert. Shambhala wisselt de positieve en negatieve g-krachten trouwens aan sneltempo af, maar nergens wordt hij vreselijk intens. In dat opzicht is hij dus goed te vergelijken met andere hyper coasters van B&M. Shambhala biedt verder een gevarieerde lay-out, een fotogenieke splashdown en een hoge bocht die bij de mooiste coaster-momenten van Europa geklasseerd mag worden. Kortom… dit is een rollercoaster van wereldniveau en ik ken maar weinig rides die hieraan kunnen tippen. Fan-tas-tisch!

MÉXICO

Van China naar Mexico. Nergens gaat dat zo makkelijk als hier, want in PortAventura hoef je er geen urenlange vliegreis voor te ondernemen. Helaas is de Mexicaanse achtbaancollectie minder opzienbarend dan de Aziatische. De enige rollercoaster in dit gebied is namelijk El Diablo – Tren de la Mina. En voor een ride die zichzelf de duivel noemt, gaat het er tamelijk braafjes aan toe. Wanneer men drie lifthills in een kilometer track perst, voelt het alsof je driekwart van de tijd omhoog gehesen wordt. Pas na de derde lift lijkt het duivelse treintje eindelijk wat snelheid te halen, maar zelfs dan wordt het feest nogal abrupt beëindigd door de remmen. Qua rit maakt El Diablo dus geen verpletterende indruk, maar met de integratie van deze baan scoort PortAventura wel goede punten. De wachtruimte en het stationsgebouw liggen er bijvoorbeeld prachtig bij. Bovendien is er tijdens de rit toffe interactie met de nabijgelegen boomstammenbaan.

Zin in de meest volledige PortAventura-ervaring? Dan is je timing cruciaal. Meerdere onderdelen van het aanbod zijn namelijk enkel tijdens de zomermaanden beschikbaar. Wij bezoeken het park tijdens de paasperiode en worden met topdrukte geconfronteerd, maar toch beschouwt men dit blijkbaar niet als het hoogseizoen. Openingstijden zijn relatief kort, FiestAventura speelt nog niet en de Cambodjaans gethematiseerde splash battle blijft (ondanks prima temperaturen) dicht. De grootste teleurstelling beleven we echter bij Templo del Fuego, want ook deze showattractie staat tijdens ons bezoek op non-actief. Ik begrijp best dat de vele vuureffecten en de live acteur dit een kostelijke attractie maken om draaiende te houden, al zou dat eigenlijk geen excuus mogen zijn. De jaarlijkse bezoekerscijfers van PortAventura liggen namelijk hoog genoeg om een permanente opening van Templo del Fuego te verantwoorden. Ons bezoek had alvast veel completer aangevoeld als de vuurtempel zijn poorten wel geopend had.

We moeten het even over flatrides hebben. Het westernstadje biedt een Break Dance en een Flipper, in Polynesië staat er een prachtig schommelschip en in México vinden we de visueel zeer aantrekkelijke molens Yucatan en Serpiente Emplumada. De blikvanger in dit segment is echter Hurakan Condor, een zogenaamde Giant Drop Tower van Intamin. Het ding opende in 2005 en even leek het erop dat PortAventura een van ‘s werelds mooiste torenattracties zou afleveren. Helaas bleek de uiteindelijke vormgeving net iets minder spectaculair dan gehoopt. De onderzijde van de toren bevindt zich weliswaar in een Mexicaanse tempel en het 100 meter hoge gevaarte werd versierd met een (scheef) daakje, maar veel diepgang vertoont de theming niet. Voor een kick ben je hier wèl aan het goede adres, want we spreken over een van Europa’s hoogste vrijevaltorens. Je kan overigens voor verschillende ervaringen kiezen, want naast de reguliere ‘zittende’ variant biedt Hurakan Condor ook een floorless-versie die vlak voor de afdaling enkele graden voorwaarts kantelt.

FAR WEST

We laten het land van sombrero’s en tequila achter ons en betreden het Wilde Westen. Als er één ding opvalt aan deze zone vol cowboys en huifkarren is het wel de omvang ervan. Het gebied is namelijk gigantisch en heeft zelfs een eigen hotelcluster met maar liefst drie gethematiseerde verblijfsaccommodaties. Gasten van Gold River, Mansión de Lucy en Colorado Creek betreden PortAventura overigens via een toegangspoort die rechtstreeks in de Far West uitkomt, dus het is hier al vanaf ‘s ochtends behoorlijk druk. Jammer genoeg zijn de openingstijden van de plaatselijke attracties daar niet op afgestemd. De log flume blijft tijdens het eerste uur na parkopening bijvoorbeeld nog gesloten. En een ritje maken op die populaire houten achtbaan? Dan kan dat meestal pas vanaf 12.00 uur ‘s middags, anderhalf (!) uur na de opening van het park. Dit is, voor alle duidelijkheid, geen momentopname. PortAventura is al jarenlang berucht omwille van zulke late attractie-openingen en dat is eigenlijk best schandalig.

Als we het informatiescherm mogen geloven, loopt de wachttijd van Stampida ‘s namiddags op tot bijna drie uur. En hoewel wij dankzij onze Express Pass via een zij-ingang naar binnen mogen, duurt het alsnog 45 minuten om het station te bereiken. Daar trekken we de beugel naar beneden en zetten we ons schrap voor een pijnlijke rit. Ik herinner me namelijk dat we enkele jaren geleden met ruw bochtenwerk en onprettig gerammel geconfronteerd werden. M’n verwachtingen bij Stampida zijn vandaag dus laag, maar dat blijkt onterecht. Recente re-trackings zorgden voor een merkbaar soepeler verloop en bovendien levert het race-element nog steeds een dikke plus. In zijn huidige staat valt Stampida dus best te appreciëren, al is dit uiteraard geen Wodan of Troy. Het blijft trouwens tof dat de lay-out van mini-woodie Tomahawk met de structuur van Stampida verweven werd. Heftig is deze coaster niet, maar toch krijgen jonge rijders het gevoel dat ze in de grote achtbaan gaan.

Leest het management van PortAventura mee op deze website? Indien ja, dan zeg ik ‘buenos días’ en ‘gracias’ dat jullie mijn aanbevelingen volgden. In een vorig reisverslag schreef ik immers dat PortAventura nood had aan een extra indoor-beleving voor een breed doelpubliek. En sinds 2023 staat er plots Uncharted – El Enigma de Penitence, een overdekte Multi Dimension Coaster die voor kinderen vanaf 1,10 meter toegankelijk is. De imposante façade vormt een nieuwe eyecatcher voor PortAventura’s westerndorp en ook in de wachtruimte valt er veel moois te bewonderen. Dat komt goed uit, want we moeten ongeveer 90 minuten in die wachtrij doorbrengen. Onze Express Pass wordt hier namelijk niet geaccepteerd en Uncharted blijkt extreem storingsgevoelig, dus het schiet gewoonweg niet op.

Wordt ons geduld beloond met een uitstekende ritervaring? In theorie wel, want Uncharted valt te beschrijven als het Europese broertje van Escape From Gringotts. De voertuigen zijn namelijk gelijkaardig en de lay-out bevat speciale elementen die (minstens) even spectaculair zijn. Helaas levert Uncharted lang niet de immersieve ervaring die we van Universal’s fameuze Harry Potter-attractie kennen. Het avontuurlijke verhaal speelt zich af op slecht weggewerkte schermen en je ziet als passagier meermaals dat je door een kille hal aan het rijden bent. Ik vind het zonde dat PortAventura genoegen nam met zulke magere decors wanneer het ritsysteem zo’n waaier aan mogelijkheden biedt. Hoewel deze attractie een duidelijke leegte in PortAventura’s attractieaanbod vulde, is hij zijn kostprijs van 25 miljoen euro eigenlijk niet waard. Underwhelmingcharted.

De Far West is er niet enkel voor liefhebbers van achtbanen; ook waterratten komen aan hun trekken. Je vindt hier twee van PortAventura’s vier waterattracties en die komen in het Spaanse klimaat goed van pas. Ze zijn dus populair en zeker bij Silver River Flume ontstaan er op warme dagen ontiegelijk lange rijen. Wie de moed vindt om de eindeloze zigzag-wachtruimte te trotseren, ontdekt een van Europa’s langste boomstammenbanen. Silver River Flume heeft drie natmakende afdalingen, maar op decoratief vlak is het een tegenvallende ervaring. Het stationsgebouw is sober aangekleed en de rest van de attractie staat in een soort thematisch niemandsland. Hoewel de ride zijn doel bereikt (verfrissing bieden op hete zomerdagen), moet ik dus besluiten dat Silver River Flume veel potentieel onbenut laat.

De tweede waterattractie in de Far West scoort qua aankleding beter, want voor Grand Canyon Rapids werd het gelijknamige natuurwonder naar de Spaanse costa gehaald. Deze rapid river is dankzij z’n enscenering een lust voor het oog en ook de ritervaring is overtuigend. Ondanks de relatief korte ritduur heeft Grand Canyon Rapids namelijk alles wat je van een goede raftingbaan verwacht. Het thema staat op punt, er zijn genoeg watereffecten en de golven zijn krachtig. Ook fijn: je hebt een goede kans om drijfnat uit Grand Canyon Rapids te stappen, maar je kan het vlot evenzeer kurkdroog verlaten. Exact dat is de sterkte van een goede waterattractie, als je het mij vraagt.

Wij kozen voor een driedaags bezoek aan PortAventura World en ik raad je aan om een gelijkaardige verblijfsduur in te plannen. Hoewel je slechts enkele uurtjes nodig hebt om Ferrari Land te ontdekken, is het fijn om PortAventura Park in alle rust te verkennen. Er valt dan ook veel goeds over dit park te vertellen. Je kan hier bijvoorbeeld genieten van een aantal uitstekende rollercoasters, prima waterattracties en een verrassend sterk showaanbod. Maar bovenal word je als bezoeker ondergedompeld in een beeldschone setting. Weinig andere parken zijn in staat om uit te pakken met zo’n oogstrelende inkomzone of zo’n realistische uitbeelding van een tropisch eiland. Het hoogtepunt van de visuele rijkdom is wellicht de Aziatische zone, want het blijft absurd dat men hier een kopie van de Chinese Muur bouwde… gewoon, omdat het kon. Daarnaast werd er duidelijk nagedacht over zichtlijnen, vegetatie en muziek om bezoekers werkelijk te doen geloven dat ze een reis naar verre oorden ondernemen.

Als je dit artikel aandachtig las, voel je wellicht dat er een ‘maar’ aankomt. En inderdaad… PortAventura is verre van perfect. Ten eerste zijn de attracties doorgaans minder hoogwaardig gethematiseerd dan de gebieden waarin ze staan. Je vindt Shambhala, Dragon Khan, Tutuki Splash, Stampida en Silver River Flume weliswaar in een oogverblindend mooie omgeving, maar hun wachtruimtes zijn oersaai en ook de stations werden amper gedecoreerd. Ten tweede voelt het attractieaanbod niet helemaal evenwichtig aan. Thrillseekers en fans van waterpret worden op hun wenken bediend, maar in het segment van de familieattracties mis ik nog steeds een blikvanger van wereldformaat. Hoewel er met Uncharted en Street Mission stappen in de juiste richting gezet werden, blijft het wachten op een klassieke darkride à la Pirates of the Caribbean. Kan er in het gebouw van Sea Odyssey bijvoorbeeld een Tiki-bootvaart aangelegd worden? Of is er in Mexico geen plaats voor een Omnimover-darkride door een vervloekte Maya-tempel?

Ten derde is er de manier waarop PortAventura omgaat met drukte. Voor alle duidelijkheid: ik gun ieder themapark z’n succes en ik ben blij dat er jaarlijks vier miljoen bezoekers hun weg naar PortAventura vinden. Toch is de gastenbeleving allesbehalve ideaal wanneer je hier op een drukke dag belandt. Heel wat rides openen later en qua capaciteit worden er geen wonderen verricht. Ik heb al uitverkochte dagen meegemaakt in Europa-Park, Efteling, Parc Astérix en Disneyland Paris, maar daar slaagde men er alsnog in om wachttijden op acceptabele niveaus te houden. PortAventura Park is in zulke omstandigheden echter een plek waar je haast wanhopig wordt omwille van de traagheid waarmee alles verloopt. Je kan dit probleem deels ontlopen door in een Express Pass te investeren, maar zelfs daar zit een addertje onder het gras. Duizenden andere bezoekers kochten namelijk ook zo’n voorkruipkaartje, waardoor zelfs de Express-rij wansmakelijk lang kan worden.

Ik vertrok met heel veel zin naar PortAventura World en ik plakte haast met m’n gezicht tegen het autoraam wanneer de fenomenale skyline opdoemde. Dankzij de fraaie setting, de wereldberoemde achtbanen en het heerlijke klimaat is dit een legendarische plek voor iedereen die van themaparken houdt. Het doet me dus een beetje pijn om dit te zeggen, maar… na drie dagen verlaat ik het resort met zeer gemengde gevoelens. Dat is te wijten aan de ellenlange wachtrijen en regelmatige storingen, maar ook aan het besef dat PortAventura zoveel meer had kunnen zijn dan wat het tegenwoordig is. Je voelt dat het park in 1995 met grootse ideeën en enorme budgetten ontworpen werd, maar je merkt evenzeer dat later toegevoegde rides minder sprankelend voor de dag komen. En hoe het management de slabakkende operations aanpakt? Niet door het personeel te trainen, maar wel door op elke straathoek en in ieder toilethokje reclame te maken voor een dure voorkruippas.

Ik kan niet zeggen dat ik snel nog eens in PortAventura wil komen, en al helemaal niet tijdens een Spaanse schoolvakantie. Maar wat is jouw mening over dit park? Vind je dat ik overdrijf of had jij een gelijkaardige ervaring? Laat zeker een berichtje achter in het invulveld onderaan deze pagina.