Parque Warner Madrid

San Martín de la Vega, Spanje

“Een op papier ijzersterk park… dat helaas meer dan één steek laat vallen”

Zaterdag 22 mei 2021. Deze datum werd in de agenda’s van vele regenboogjongens al een hele poos geleden gemarkeerd. ‘s Avonds mochten er geen plannen aangenomen worden, want om klokslag negen uur moesten we massaal voor de televisie kruipen. Voor het eerst sinds twee jaar vond er weer eens een volwaardig Eurovisiesongfestival plaats… bij onze noorderburen nota bene. Objectief gezien is het natuurlijk een verzameling van 26 matige songs en overdreven gefakete interviews, maar het Songfestival is tevens een guilty pleasure dat haast niemand missen wil. Ook ik beschouw het al jaren als een must-see, maar natuurlijk is er overdag voldoende tijd om andere leuke dingen te doen. Een pretpark bezoeken, bijvoorbeeld. Dus good evening Europe, good morning Australia and buenos días, Parque Warner Madrid.

Afgelopen donderdag vloog ik met Nick richting Madrid, gisteren herontdekten we het charmante Parque de Atracciones en vandaag staat Parque Warner op het programma. De levendige binnenstad van Madrid lijkt slechts een vage herinnering wanneer we het park naderen. Hoewel de rit hooguit een halfuur duurt, zijn we aanbeland in een dor, woestijnachtig landschap. Geen mens zou vermoeden dat hier een van Europa’s grootste themaparken ligt, maar toch… Plots zie ik boven de zanderige heuvels een B&M lifthill en meerdere torenconstructies. Je kan daar als pretparkliefhebber alleen maar gelukkig van worden.

Warner Bros Movie World Madrid maakte in 2002 een aarzelende start. Ondanks grootse ambities bleef de verwachte mensenmassa weg. Zelfs ‘s zomers waren er doorgaans amper wachtrijen te bespeuren. Bijna twintig jaar (en twee naamswijzigingen) later lijken de Spanjaarden het park alsnog in hun hart te sluiten. In 2019 ontving Parque Warner maar liefst 2,2 miljoen bezoekers, waarmee het beter presteerde dan topparken als Phantasialand en Alton Towers. Nochtans werd het niet bepaald eenvoudiger om hierheen te reizen. Tijdens de beginjaren kon je met een comfortabele trein naar het park sporen, maar die verbinding geraakte in onbruik. Als je van het openbare vervoer afhankelijk bent, moet je tegenwoordig op een bus vertrouwen. In 2019 merkten we dat die bus prima werkt, maar het is eveneens een tijdrovende aangelegenheid. Ik ben dus blij dat we deze keer met onze pas opgehaalde huurwagen kunnen komen… al zijn we absoluut niet alleen.

Er zijn duidelijk heel wat Spanjaarden die hun Eurosong-voorprogramma in Parque Warner vieren, wat zich vertaalt in een traag opschuivende file richting parkeerplaats. Hetzelfde tafereel speelt zich af bij de kaartjescontrole en ook aan de attracties verwachten we vanmiddag immense wachttijden. Gelukkig kwamen we hier niet onvoorbereid heen. Voor aankomst schaften we immers een Pase Correcaminos Platinum aan. Voor 39 euro verzekert dit pasje onbeperkt versnelde toegang tot zowat elke attractie die Parque Warner rijk is. Het kost trouwens enige moeite om uit te zoeken waar onze voucher exact omgeruild kan worden voor een polsbandje. We worden aanvankelijk door verschillende personeelsleden heen en weer gestuurd, maar uiteindelijk blijkt dat we bij de verhuurplaats van wandelwagens moeten zijn. De logica hierachter ontgaat me volledig, maar ach… onze wachtrijloze dag kan beginnen.

Als we vanavond tijdig in het hotel willen arriveren om naar een Spaans gedubde Chantal Janzen te kijken, kunnen we maar beter wat attracties aanvinken. We starten onze dag in DC Super Heroes World, aan de achterzijde van het park. De blikvanger van dit gebied is Superman – La Atracción de Acero. Bij z’n opening in 2002 was dit wellicht een van de allermooiste achtbanen van Europa. Het kleurenschema was strak en Superman heeft een indrukwekkende lay-out vol sierlijke inversies. Helaas is de baan visueel nog slechts een schim van zichzelf: de kleuren zijn hopeloos vervaagd en de zogenaamde Mirador (een uitkijkpunt van waaruit de attractie in volle glorie bewonderd kon worden) verdween enkele jaren geleden. Gelukkig ging de ritervaring nauwelijks achteruit. Hoewel we frontseat een licht gerammel ondervinden, levert Superman nog steeds een uitstekende thrill. De baan biedt een prima mix van uitgestrekte inversie-elementen en intens bochtenwerk. Maar alsjeblieft, Parque Warner… ga de rails en het stationsgebouw volgende winter even met een verfborstel te lijf.

In DC Super Heroes World zwaaien Superman, Batman en Joker de scepter. Ik heb hoegenaamd geen affiniteit met deze figuren, maar de zone overtuigt desalniettemin. De façades zijn prachtig, het geïmiteerde treinviaduct creëert extra diepte en zelfs de betaalspelletjes werden op een aangename wijze geïntegreerd. Een van de knapste staaltjes decor vind je bij Batman – Arkham Asylum. Hoewel dit het meest standaard achtbaantje is dat je bij B&M kan bestellen, heeft Parque Warner veel werk gestopt in de aankleding van de wachtruimte en het station. Je slentert door een soort griezelig gekkenhuis en dat wérkt. Toch is het helemaal geen ramp dat het grootste gedeelte van de wachtrij vandaag geskipt mag worden. Terwijl de doorsnee bezoeker ongeveer anderhalf uur geduld moet oefenen, worden wij bij de eerste vertrekkende trein backseat ingedeeld. Wat volgt, is een brutaal intense achtbaanervaring. Arkham Asylum telt vijf krachtige inversies en enkele pijlsnelle bochtencombinaties. Dit is een inverted coaster zoals die hoort te zijn.

Arkham Asylum was aanvankelijk niet de enige Batman-attractie van Parque Warner. Een beetje verderop vond je namelijk ook Batman Knight Flight. Deze simulator was allesbehalve indrukwekkend, dus ik beschouw zijn definitieve sluiting niet als een ramp. Toch is het enigszins jammer om te zien dat er voorlopig nog geen andere invulling aan de ruimte gegegen werd. Als ik even mijn droomscenario met jullie mag delen, verrijst hier binnenkort een indrukwekkende dark ride. Indien men opteert voor een exacte kopie van Batman Knight Flight (Warner Bros World Abu Dhabi) hoeft men zelfs het naambord aan de ingang niet te veranderen. Handig, of niet?

Mijn interesse in flat rides is doorgaans beperkt. We slaan de honderd meter hoge Venganza del Enigma, de Top Spin en de zweefmolen dus met plezier over. We laten ook de superhelden achter ons en betreden The Old West Territory. Een westerndorp is in de pretparkwereld natuurlijk dagelijkse kost, maar ik wil Parque Warner feliciteren voor de uitwerking van hun exemplaar. De geveltjes zijn namelijk gedetailleerd en het is hier heerlijk kuieren. Jammer genoeg merk je al gauw dat de attracties in dit gedeelte opvallend flauwer gethematiseerd werden dan het wandelstraatje. Het meest frappante voorbeeld is Cataratas Salvajes, een shoot-the-chutes zonder franjes. Het doel van deze attractie (parkbezoekers kletsnat maken) wordt prima vervuld, maar Parque Warner deed nul komma nul moeite om de ride te integreren. Een simpele rotsformatie of enkele houten elementen zouden een enorme visuele boost betekenen, maar helaas…

Cataratas Salvajes is niet enkel lelijk, maar in mijn ogen is de attractie ook redelijk overbodig. Twintig meter verder staat er namelijk een vergelijkbare ride met meer decoratie en een gevarieerder ritverloop. Rio Bravo is een zogenaamde flume ride en op het eerste gezicht is het een indrukwekkend ding. De lay-out werd grotendeels geïntegreerd in een reusachtig rotsmassief en het stationsgebouw is niets minder dan imposant. Toch is er ook hier een grote ‘maar’ aan verbonden… Hoewel Rio Bravo twintig jaar geleden wellicht een briljante rit opleverde, straalt het geheel tegenwoordig vooral vergane glorie uit. De boten hebben hun beste tijd gehad, en daarnaast laten tijdens onze rit letterlijk alle speciale effecten het afweten. Het is ronduit triest, eens te meer omdat ik enkele jaren geleden ontdekte dat de oudere versie in Australië nog wel volgens het boekje werkt. Komaan Parque Warner… dit kan toch beter?

Geen douze points voor Rio Bravo. En wanneer het over Coaster Express gaat, wil ik zelfs een systeem met minpunten invoeren. Want verdorie, wat een onding is deze houten achtbaan toch. In een vorig report had ik het zelfs over een marteltuig. Het blijkt vandaag onmogelijk om de marteling te herbeleven. De ingang is afgesloten en het lijkt er op dat men aan een grondige retracking werkt. Enerzijds is dat jammer voor Nick z’n coaster bingo, anderzijds zal ik er geen traan om laten. En geef toe… Elke poging die Parque Warner onderneemt om Coaster Express een tikkeltje aangenamer te maken, is ten zeerste welkom.

Een Pase Correcaminos is tof. Neen echt, ik meen het. We hebben amper drie attracties op de teller, maar de totale tijdswinst bedraagt al ruim vier uur. Helaas is het voorsteekpasje niet geldig bij restaurants, terwijl er ook daar rond lunchtijd enorme rijen ontstaan. Toch mag het gezegd worden: het werktempo bij de horeca ligt een stuk hoger dan bij de rides. Hoewel de rij van restaurant El Rancho tot ver buiten de voordeur slingert, worden we na een twintigtal minuten immers al van een maaltijd voorzien. En goedkoop is het er niet, maar de portie ribbetjes is werkelijk delicieus. Hier kunnen vele Europese pretparken een puntje aan zuigen, als je het mij vraagt.

Kleurrijk, chaotisch en druk. Die termen zijn van toepassing op het Songfestival, maar evenzeer op Cartoon Village. Deze kinderzone is vandaag het allerpopulairste plekje van Parque Warner. In de overige parkgedeelten is het aangenaam toeven, maar hier belanden we in een vreselijke drukte vol wandelwagens en schreeuwende kleuters. Cartoon Village is daardoor een ideale plek om jonge koppels van hun kinderwens af te helpen, maar gelukkig is er ook positief nieuws te melden. Het Looney Tunes-thema werd namelijk leuk uitgewerkt en het attractieaanbod is ruim. Kindermolens, een kleinschalige car ride en een vliegtuigmonorail… het is allemaal aanwezig. Ondanks corona wordt er zelfs een heuse theatershow met Bugs Bunny opgevoerd. Dat verdient een applausje.

Mag ik bij deze ook applaudisseren voor alle moedige bezoekers die géén voorkruip-privileges hebben? De rijen die zij in Cartoon Village moeten trotseren, grenzen namelijk aan het absurde. Bij de beide familieachtbanen wordt een wachttijd van 90 minuten geafficheerd, terwijl er voor de plaatselijke dark ride twee uur geschuifeld mag worden. Rápidos ACME spant de kroon met een wachttijd van tweeënhalf uur. Zelfs de FastPass-rij lijkt lang, dus we slaan deze cartoonesk vormgegegen rapid river zonder pardon over.

Bij de achtbanen kunnen we de wachttijden gelukkig reduceren naar een tiental minuten. Dat is geen slechte deal, eens te meer omdat het best leuke rides zijn. Número uno is Tom y Jerry, een standaard Tivoli Large-model van Zierer. Je vindt gelijkaardige banen in een heleboel Europese parken, maar dit exemplaar valt op dankzij z’n originele picknick-thema en het verrassend soepele verloop. Número dos is Correcaminos Bip Bip, een YoungStar Coaster van Mack Rides. Het ding behoort niet tot de oorspronkelijke line-up van het park… en dat zie je. Het decor werd beduidend simpeler aangepakt en de wachtruimte is ronduit vreselijk. Het is jammer dat men niet meer aandacht aan de integratie schonk, want puur qua rit blijkt Correcaminos Bip Bip een fantastische familieachtbaan. Dit is een (licht aangepaste) kopie van Pegasus in Europa-Park, dus je mag dezelfde soepelheid en krachtige bochten verwachten.

Parque Warner is een zeer compleet themapark. Men pronkt met een indrukwekkende collectie achtbanen, vier water rides en heel wat toffe invulattracties. In het segment van de dark rides is er echter ruimte voor verbetering. Het park heeft een matig uitgevoerde Mad House en ook La Aventura de Scooby Doo is niet meteen de knaller die je in dit park hoopt aan te treffen. Het exterieur van de ride is simpel, de capaciteit ligt rampzalig laag en bovendien blijkt de ritervaring verre van legendarisch. Deze interactieve dark ride doet het met grotendeels tweedimensionale decors en bovendien mist de ride een climax. Families met jonge kinderen vinden het wellicht prima, maar als signature dark ride van Parque Warner schiet Scooby Doo helaas zwaar tekort. Nogmaals… een kopie van een dark ride uit Warner Bros World Abu Dhabi zou absoluut niet misstaan in dit park.

Hooverphonic zou Cartoon Village vanmiddag beschrijven als ‘The Wrong Place’ en ik geef hen gelijk. We ontvluchten dus snel deze rumoerige tekenfilmwereld en we belanden in Movie World Studios. Dit themagebied is vooral familiaal gefocust. Je vindt er onder andere Hotel Embrujado (het matige Mad House waar ik daarnet over sprak) en een verbazend leuk vormgegeven oldtimerbaan. Helaas bevat deze zone tevens het allerlelijkste uithoekje van Parque Warner. Want de plek waar men Stunt Fall en de splash battle neerplofte… daar wordt een mens niet vrolijk van. Stunt Fall werd letterlijk op een betonplaat gebouwd en bij Yogi Bear’s waterattractie kan ik alleen maar aan het woord ‘goedkoop’ denken.

Voor de looks moeten we niet bij Stunt Fall zijn, zoveel is zeker. Een recente verfbeurt deed de attractie goed, maar die getto-achtige omgeving kan echt niet door de beugel. Gelukkig hebben de meeste toeschouwers weinig oog voor het thematische plaatje, aangezien de baan alle aandacht wegkaapt. Stunt Fall is en blijft een monumentale machine. Vekoma’s Giant Inverted Boomerang pronkt met twee torenhoge lifthills en drie indrukwekkend grote inversies. In 2019 stapte ik met knikkende knieën in, maar ik genoot uiteindelijk met volle teugen. Stunt Fall bleek soepeler dan verwacht en de intensiteit was right on point. Anno 2021 toont de baan zich van een turbulentere kant. Stunt Fall is een beetje ruwer geworden en da’s jammer. Begrijp me niet verkeerd… het blijft een prima thrill. Toch is in de huidige omstandigheden één ritje meer dan genoeg.

Fast forward naar enkele uren later. We zijn op onze hotelkamer en we kijken op de Spaanse televisie naar het Songfestival. De show zit fijn in elkaar, maar de songs zijn over het algemeen matig. En de winnende Italiaanse inzending? Die kan ons niet overtuigen. Het is jammer, maar eigenlijk is dit al de tweede tegenvallende ervaring op deze 22ste mei. Want in zekere zin staat het Eurovisiesongfestival symbool voor onze dag in Parque Warner Madrid. Net zoals het liedjesfestival lijkt Parque Warner op ‘t eerste zicht fantastisch. Het park bestaat uit grootste themagebieden en het aanbod is kwantitatief sterk. Pas wanneer je alle elementen apart analyseert, merk je dat Parque Warner op weinig vlakken echt overtuigt.

Ten eerste zijn de later toegevoegde attracties minder klassevol dan de originele rides. Mijn jeugdidool Roadrunner verdient bijvoorbeeld een beter thema bij zijn achtbaan, om nog maar te zwijgen over die misplaatste Yogi Bear-attractie. Ten tweede laat het onderhoud te wensen over. Dat zie je aan de onverzorgde grasperkjes en ook de huidige staat van sommige attracties is ronduit erbarmelijk. Superman smeekt om een verfbeurt en Rio Bravo lijkt enkel nog te redden met een enorme renovatie. Ten derde lijdt het park onder de Spaanse operations. We weten allemaal dat het werktempo in Spaanse pretparken gemiddeld lager ligt dan bij ons, maar hier is het ronduit triest. Ik heb tijdens het afgelopen jaar heel wat Europese parken onder het coronaregime bezocht en Parque Warner is misschien wel de slechtste van de klas. Dankzij onze Pase Correcaminos hadden we er nauwelijks last van, maar ik zag best veel gefrustreerde gezichten bij de andere bezoekers. Daar is een pretpark niet voor ontworpen, toch?

Parque Warner is een legendarisch themapark, daar bestaat geen twijfel over. Hoewel onze ervaring eerder matig was, kan ik dus alleen maar aanraden om zelf eens een kijkje te nemen. Parque Warner hoort bij een Madrid-reisje zoals vriendjespolitiek bij het Songfestival. Dat Madrid-reisje wordt deze keer trouwens uitgebreid met een heuse road trip. Onze eindbestemming is PortAventura World aan de Mediterraanse kust. Maar vooraleer we het grootste Spaanse pretpark-resort bezoeken, brengen we eerst een regenachtige zondag door in Zaragoza en het plaatselijke Parque de Atracciones.

FOTOGALERIJ

HOLLYWOOD BOULEVARD

MOVIE WORLD STUDIOS

SUPER HEROES WORLD

OLD WEST TERRITORY

CARTOON VILLAGE

Bedenkingen? Vragen? Commentaar? Laat gerust een berichtje achter via het invulveld onderaan deze pagina.