Ammolite – The Lighthouse Restaurant

“Tweesterrenkeuken in Europa-Park”

Als je dit leest, is de kans groot dat je Europa-Park kent. Dit Zuid-Duitse themapark wordt al vele jaren geroemd door fans van over de hele wereld. Is het de capaciteit? De sterk presterende horeca? Of ligt het aan de attracties, die niet zelden behoorlijk verregaande gelijkenissen met Disney-rides vertonen? Europa-Park is misschien niet het meest perfecte themapark op de planeet en heeft ook geen onovertroffen attracties, maar men biedt over de hele lijn wel een erg consistent product. Ik kom er dus graag en keerde eigenlijk nog nooit teleurgesteld terug naar huis. Dat abonnement blijft wellicht dus nog een heel aantal jaren in m’n portefeuille steken.

Wat in 1975 begon als een familiepark van bescheiden formaat, werd inmiddels een van de drukst bezochte vakantiebestemmingen van Europa. Het park trekt jaarlijks meer dan vijf miljoen bezoekers, het zesde (!) officiële hotel is in aanbouw en later dit jaar zal ook waterparadijs Rulantica openen. Europa-Park is dus booming business en eigenlijk is er elke keer wel iets nieuws te beleven. Het domein groeide uit tot een heus evenementencomplex met tientallen vergaderzalen, luxueuze verblijfsaccommodaties en een hoop uitstekende restaurants. En als er één restaurant extra aandacht verdient, is het beslist Ammolite.

Ammolite opende in 2012 en bevindt zich in de vuurtoren van Hotel Bell Rock. Niet bovenin (om daar van het uitzicht te genieten, moet je een suite huren voor zowat 1000 euro per nacht) maar Ammolite onderscheidt zich wel op andere vlakken. Met twee Michelin-sterren en een score van 17/20 bij Gault&Millau, bijvoorbeeld. Da’s uniek voor een restaurant dat rechtstreeks aan een pretpark gelinkt is. Ik zou in eerste instantie ook nooit denken aan een ultra-chique zesgangenmenu na een dagje coasteren en braadworsten eten. Toch zijn zowel die achtbanen als dat gastronomische avondje dingen die me mateloos interesseren. Ammolite stond dus al lang op mijn verlanglijstje, maar het werd helaas nog nooit concreet. Tot woensdag 2 januari 2019, althans.

Europa-Park zit op dit moment volop in de zogenaamde Winterzauber. Dit event kenmerkt zich door honderden kerstbomen, tienduizenden lampjes en enkele winterse attracties bovenop het bestaande aanbod. Dit seizoen is extra leuk als je houdt van glühwein, gezelligheid en achtbaanritjes in het donker. Er is slechts één maar: je moet bestand zijn tegen de lage temperaturen. Zeker ‘s avonds wordt het bitter koud in Rust. Daarom is ‘t extra fijn om op dat moment uitgebreid op restaurant te gaan. Na een warme douche in ons Gästehaus en het aantrekken van een meer gepaste outfit, hossen we dus (met een zekere verwachting) naar Ammolite, The Lighthouse Restaurant.

We dineerden in ‘t verleden al vaak in het buffetgedeelte van Bell Rock en ook à la carte restaurant Captain’s Finest is me niet onbekend, maar dit is toch een andere categorie. Dat merk je reeds aan de inkomhal. Voor Ammolite hoef je bijvoorbeeld niet door de drukte van de hotelreceptie, want er is een aparte toegang. Daar, onderin de vuurtoren, staat er meteen een übervriendelijke medewerker ons op te wachten. Onze jassen worden weggehangen en het visuele entertainment begint eigenlijk meteen. De lobby van Ammolite is niet groot, maar oogt wel behoorlijk exclusief. Vooral een met led-lampjes gevulde kubus steelt hier de show. Het is een passend voorsmaakje voor de rest van het interieur, dat er minstens even hip uit ziet. Het restaurant bestaat vooral uit zilveren, gouden en donkerpaarse tinten, wat (zeker nu tijdens de winter) goed werkt om een warme sfeer te creëren. Ook leuk: dankzij het gebruik van half doorzichtige gordijnen deelde men de ruimte slim op in enkele subgedeelten. Hoewel onze tafel ergens in ‘t midden van de zaal staat, voelt het bijgevolg toch alsof we in een knus hoekje zitten. De balans tussen het ruimtelijke gevoel en een gezellig privétafeltje wordt hier erg mooi uitgespeeld. De zware stoelen zitten trouwens heerlijk, dus we zijn er helemaal klaar voor. En ja, ik heb honger.

Pretparken en achtbanen neem ik voortdurend onder de loep, maar bij restaurantbezoekjes doe ik dat eerder zelden. Ik voel mezelf dus geen culinair recensent, maar geef jullie toch graag een kijkje op m’n bord. Bij Ammolite heb je ruwweg twee opties: er is een lokaal menu dat voornamelijk uit streekproducten opgebouwd werd en er is een zogenaamd Around The World menu. Beiden zien er heerlijk uit, maar in de huidige vorm zijn we beiden meer te vinden voor de tweede, internationale optie. Deze start met een drietal fingerfood-hapjes, die werkelijk perfect smaken bij de gin die ik als aperitief bestelde.

Bij het brood krijg je zelfs een bescheiden tuintje inclusief snoeischaar…

Over naar het eerste voorgerecht: een combinatie van Wagyu-tartaar en Wagyu-carpaccio, afgewerkt met paddenstoelen, aubergine-crème en een lepeltje kaviaar. De beroemde legende dat Wagyu-runderen gemasseerd worden en bier drinken, blijkt slechts gedeeltelijk waar. De legende dat Wagyu ontzettend smakelijk is, klopt daarentegen volledig. Dit blijkt onmiddellijk een binnenkomer van formaat. De kaviaar levert crunch en het is sowieso een leuk contrast met de rundersmaak. Topgerecht dat me naar meer doet verlangen.

M’n foto van het tweede voorgerecht mislukte volledig, dus daarvan is er geen beeldmateriaal. Geluk bij een ongeluk: dit was het minst boeiende bordje van de hele avond. We kregen een soepje op basis van wortel, Indische kruiden en limoen. Behoorlijk smaakvol, maar veel meer dan lekkere soep was het ook weer niet. Daarvoor ga je alleszins niet naar een sterrenzaak. De zeeduivel van de volgende gang doet het gelukkig beter. De vis op zich levert geen waanzinnige smaaksensatie, maar het daarbij horende (en rijkelijk geportioneerde) chorizoschuim brengt veel power op m’n bord. Voor de geniale dressering moeten we ‘t niet doen, maar onderstaand bord was wel erg, erg lekker.

Bij de amuses werd er oester voorgeschoteld en de kaviaar zat in het voorgerecht. Bij het tweede tussengerecht komt er nog zo’n klassieker die je in sterrenzaken verwacht: foie gras. Ik moet er eerlijk in zijn… voor mij was dit een primeur. Dat heeft niet zozeer te maken met de bedenkelijke reputatie van deze delicatesse, maar eerder met m’n beperkte liefde voor paté en consoorten. Vandaag besluit ik het echter te wagen en dat valt reuze mee. De gerookte paling is er prachtig bij en de zachtheid van het stukje ganzenlever is opmerkelijk. Met zo’n glaasje – of noem het gerust een glas – wijn gaat dit heerlijk naar binnen.

De meest gewaagde combinaties liet chef Peter Hagen-Wiest voorlopig achterwege en ook voor het hoofdgerecht haalt hij geen onverwachte samenstelling boven. Maar is dat noodzakelijk? Neen, in mijn ogen niet. De eend is sappig, het sausje van granaatappel fris en de aardpeer levert een winters accent. Verrassend is het misschien niet, maar m’n smaakpapillen vieren wel een feestje.

Het Wagyu-voorgerecht was zonder twijfel mijn topper van de avond, maar onderstaand dessertje is wellicht m’n nummer twee. Dit glimmende mandarijntje (quote van het personeel: dat blaadje bovenop is letterlijk het enige elementje dat je vanavond niet mag opeten) bestaat afwisselend uit krokante en mousse-achtige structuren. Licht zuur, heel fris en heerlijk met de zoete crumble die eronder ligt. Het shiso-sorbet en de yuzu-gel aan de zijkant leveren nog meer frisheid. Liefhebbers van zware, mierzoete desserts komen misschien bedrogen uit, maar ik kon dit nagerecht erg appreciëren. De-li-cieus!

Hoor je bij die fans van zoetigheid? Geen nood… er komt bij de koffie – of thee, in mijn geval – nog wat lekkers. Het huisgemaakte chocolade-ijsje (goed verstopt, rechts op de volgende foto) was geen topper. Eerder een miniatuurversie van een klassieke Magnum, zelfs inclusief het houten stokje.

Gelukkig waren die lekkernijen aan de linkerkant meer m’n ding. Vooral de cheesecake was dankzij z’n frisse, licht zurige bovenlaag een smaakbommetje. Nummer twee (een combo van chocolade en karamel) smaakte net zo zoet en plakkerig als je zou verwachten en ook de afsluitende macaron kon overtuigen. Helemaal niks mis mee.

Ammolite is niet het eerste sterrenrestaurant dat ik bezoek. Niet dat ik zo’n enorme sterrenjager ben, maar met de collega’s bezoeken we jaarlijks een gekende zaak. Zo kwam ik de afgelopen jaren al in Oud Sluis, Pastorale, Hertog Jan, ‘t Zilte, The Jane en De Librije. Ammolite kan zich meten met de meeste van deze zaken. Het staat duidelijk een trapje onder driesterren-etablissementen als Oud Sluis en De Librije, maar verder is het totaalplaatje perfect in orde. Het valt op dat Ammolite zich richt op een pure keuken waarin geen overvloed aan schuimpjes en mousses gebruikt worden. Dat maakt het menu van deze zaak misschien wel toegankelijker dan in sommige andere sterrenrestaurants. De gerechten zijn daardoor niet noodzakelijk minder complex, wel herkenbaarder.

Ik hoor het jullie denken… klinkt allemaal interessant, maar dat mag ook wel voor 800 euro per persoon. En je komt bovendien met honger buiten. Clichés die maar al te graag worden opgerakeld door criticasters, maar geloof me: de realiteit is anders. Een dinertje bij Ammolite is natuurlijk duurder dan een avond bij de andere restaurants van Europa-Park, maar de kostprijs is toch minder astronomisch dan ik aanvankelijk dacht. Voor zes gangen en de bijhorende amuses tel je 125 euro neer. Da’s exclusief dranken, maar ook die zijn correct geprijsd. Een prima glaasje bubbels en een gin-tonic kosten 10 euro, een grote fles water 5 euro en een kopje koffie (inclusief die vernoemde zoetigheidjes) kost ook geen fortuin. M’n glas wijn bij het hoofdgerecht steekt er met z’n 17 euro duidelijk bovenuit, maar het is – zoals de maître d’hôtel het uitdrukt – a very big wine in a very big bottle. Kortom: je moet hier niet op een budget komen eten, maar uiteindelijk valt het allemaal heus wel mee. En dat hongergevoel wanneer je de rekening betaalt? Laat me alsjeblieft niet lachen.

Ammolite is alweer een nieuw facet van Europa-Park dat ik mocht ontdekken. Of ik ervan genoten heb? Met al m’n zintuigen. Het zal omwille van de kostprijs geen gewoonte worden om hier tijdens elk tripje naar Rust aan tafel te gaan, maar als een soort jaarlijkse traditie zie ik dit helemaal zitten. We startten 2019 dus in stijl en ik hoop dat deze lijn de komende maanden verdergezet wordt. M’n Europa-Park Jahreskarte en de aankomende reisplannen beloven gelukkig veel goeds. Tot binnenkort dus, wanneer ik jullie voor ‘t eerst mee naar Zuid-Amerika mag nemen. Op naar het land van krakende gletsjers, waanzinnige watervallen en Don’t Cry For Me Argentina. We gaan naar Argentinië en ik heb er reuzeveel zin in!