Disney California Adventure Park

Anaheim, California, USA

“Ooit een lelijk eendje, nu een van de absolute Disney-pareltjes”

Een wandeling langs Venice Beach. Een hike in Joshua Tree National Park. Een selfie aan de Golden Gate Bridge. Een avondje uit in San Diego’s Gaslamp Quarter. Een glaasje wijn in Napa Valley. Het mag duidelijk zijn: Californië heeft veel te bieden. Het aanbod is groot en de verscheidenheid zo mogelijk nog groter. Je kan wekenlang rondreizen in deze ene staat, om uiteindelijk te merken dat je nog niet alles zag. Ik beschouw Californië bijgevolg als mijn favoriete bestemming in de Verenigde Staten. En een van de beste plekjes om die Golden State ten volle te beleven? Dat is Disney California Adventure Park.

Goedemorgen vanuit Anaheim, waar Bram en ik een midweek in het legendarische Disneyland Resort doorbrengen. We kochten een vierdaags Hopper-ticket, dus we hebben ruimschoots tijd om de twee Disney-themaparken te ontdekken. In het vorige verslag vertelde ik dat het 67 jaar oude Disneyland nog steeds een ervaring van wereldniveau garandeert. Vandaag neem ik jullie mee naar het veel jongere Disney California Adventure, aan de overkant van de Esplanade. En de eerste indruk is meteen een schot in de roos. De ingang van het park is een replica van het Pan-Pacific Auditorium, al zullen Disney-fans het vooral herkennen als een kopie van Disney’s Hollywood Studios‘ toegangspoort. Daarachter vinden we, net zoals in Orlando, een Californisch vormgegeven boulevard. We belanden namelijk in Buena Vista Street, een gezellige interpretatie van het Los Angeles uit de jaren ’20 van vorige eeuw. Deze hoofdstraat is niet uitzonderlijk groot, maar de sfeer is prima. De blikvanger is het stijlvolle Carthay Circle Theater, dat een upscale restaurant bevat. Vlak voor Carthay Circle ligt dan weer een fraai plein, waar we haast constant Disney-characters kunnen ontmoeten. Dat moet, omwille van corona, nog steeds van op veilige afstand, maar een ramp is dat niet. Innig knuffelen met Oswald the Lucky Rabbit of Minnie, dat is voor mij immers geen must.

Het echte Yosemite National Park zag ik voorlopig nog niet. Dat gemis maak ik vandaag echter een beetje goed dankzij ons bezoek aan Grizzly Peak, dat een vergelijkbare vibe uitstraalt. Het gebied wordt gedomineerd door grillige rotsformaties, klaterende watervallen en torenhoge naaldbomen. Tussen al dit natuurschoon vinden we Grizzly Peak Airfield, een fictieve vliegbasis en tevens de thuishaven van Soarin’ Around the World. Vroeger nam deze attractie zijn passagiers mee op een zweefvlucht over Californië, maar sinds 2016 staan er wereldwijde bestemmingen op het programma. Aangezien de magistrale soundtrack (grotendeels) behouden werd en het beeldmateriaal minstens even knap is als bij de voorganger, vond ik dit een aangename verandering. Toch heeft Soarin’ me tijdens de afgelopen ritten niet meer omver geblazen, zoals het dat ooit deed. Flying Theaters zijn inmiddels alomtegenwoordig in de pretparkwereld, dus Soarin’ verloor een stuk van z’n aantrekkingskracht. De ride heeft tijdens ons bezoek trouwens altijd een lange rij, maar dat lijkt vooral te wijten aan een onderhoudsbeurt. Er is in januari slechts een van de twee zalen in gebruik, waardoor Soarin’ terugvalt op een redelijk minimale capaciteit.

Ook Grizzly River Run gaat tijdens de winterperiode dicht voor een renovatie. Gelukkig arriveren we één dag voor de sluiting, waardoor we deze raftingbaan op het nippertje mogen beleven. Da’s goed nieuws, want ik heb Grizzly River Run altijd als een van ‘s werelds beste rapid rivers beschouwd. De ride heeft een uitmuntende opbouw, hij duurt lang genoeg en bevat bovendien twee spectaculaire afdalingen. Toch is het vooral de thematiek die Grizzly River Run onderscheidt van soortgelijke attracties in andere parken. De ride heeft een gigantische oppervlakte en hij staat middenin Disney California Adventure, maar dat valt eigenlijk helemaal niet op. De bergachtige setting en de vegetatie zijn immers zo realistisch dat Grizzly River Run perfect in de omgeving opgaat. Hoewel het verhalende aspect van deze waterattractie beperkt is, straalt hij dus weldegelijk de typerende Disney-kwaliteit uit. Zeer knap.

Grizzly River Run maakte ons niet kletsnat, maar verfrissend was deze vaartocht wel. En verfrissing, dat vinden we tevens Under The Sea. The Little Mermaid – Ariel’s Undersea Adventure ligt letterlijk achter de hoek en ik hou met heel m’n hart van deze attractie. Het blijft immers knap dat Disney in 2011 een klassieke dark ride presenteerde. Een verhaal vertellen zonder daarbij een overdaad aan projecties, 3D-brillen of laserguns (Sebastian afknallen… stel je voor) te gebruiken, dat is uniek in de moderne pretparkwereld. Natuurlijk heeft Disney het voordeel dat The Little Mermaid vol herkenbare scènes en aanstekelijke muziek zit, maar toch is het resultaat niets minder dan bewonderenswaardig. De animatronics van Scuttle, Ariel en Ursula bewegen met zo’n ongekende souplesse dat je haast vergeet dat het niet echt is. Dit duikje met Ariel is uitmuntend in elk opzicht.

De Kleine Zeemeermin bracht ons naar Paradise Gardens Park, een zomers themagebied aan de oevers van Paradise Bay. Deze zone vormt in januari het epicentrum van de festiviteiten rond Lunar New Year, maar qua rides is Ariel’s Undersea Adventure de enige topper. De rest van het aanbod bestaat uit doodgewone familieattracties, waaronder een Wild Mouse van Mack Rides. Goofy’s Sky School heeft een standaard lay-out en de decoratie is beperkt. Er staat bijna altijd een rij, al lijkt me dat eerder te wijten aan de capaciteit dan aan de genialiteit. Als we eerlijk zijn, heeft zo’n matig gethematiseerde Wild Mouse immers niks te zoeken in een Disney-themapark. Een indrukwekkende show met fonteinen, projecties en vlammenwerpers is daarentegen op en top Disney. World of Color is zonder twijfel de blikvanger van Paradise Gardens, maar tijdens ons bezoek speelt dit avondspektakel helaas niet. Het entertainmentaanbod van Disneyland Resort is sinds de coronasluiting aanzienlijk teruggeschroefd en dit is een van de slachtoffers. Toch is er goed nieuws voor toekomstige bezoekers: eind april 2022 zouden avondspektakels zoals World of Color en Fantasmic ein-de-lijk moeten terugkeren.

Aan de overzijde van Paradise Bay vinden we Pixar Pier, een reïncarnatie van het iconische Paradise Pier. Een opvallend reuzenrad steelt de show, terwijl de wit-rode staalconstructie van Incredicoaster voor een imposante backdrop zorgt. Het feit dat men in 2018 een Pixar-thema introduceerde, was in mijn ogen niet noodzakelijk. Paradise Pier was perfect zoals het was: de skyline was herkenbaar en het gebied leverde een ultiem vakantiegevoel. De toevoeging van Pixar-figuren komt dan ook een beetje geforceerd over, al blijft de line-up van het gebied prima. Een van de populairste adresjes is Toy Story Midway Mania, een interactieve dark ride die men in een prachtig Victoriaans gebouw integreerde. De wachttijd bedraagt vanochtend nauwelijks een kwartier en da’s een ongewone situatie. Meestal sta je veel langer in de rij, al is deze attractie dat eigenlijk niet waard. Hoewel de ride een hoog fungehalte en een leuk competitief element bevat, is het in realiteit een uitvergrote computergame in een tamelijk kale ruimte. Leuk voor een enkel keertje, maar niet meteen de topper die velen ervan maken.

Terwijl we aanschoven voor Toy Story Midway Mania, raasde de ene rode achtbaantrein na de andere voorbij. Buurman Incredicoaster heeft dan ook een opmerkelijk hogere capaciteit: deze rollercoaster lanceert elk uur ongeveer 2000 passagiers langs de oever van Paradise Bay. Ondanks de volle wachtruimte trekken we na een kwartier de beugel al naar beneden, en vervolgens zijn we klaar voor ’s werelds langste Disney-achtbaan. Of ik het thema rond The Incredibles echt noodzakelijk vind? Neen, dat niet. Voorganger California Screamin’ was een uitstekende achtbaan zonder franjes en de in 2018 bijgeplaatste decoratie heeft – als je ‘t mij vraagt – weinig toegevoegde waarde. Toch is Incredicoaster daarom niet minder plezierig. De acceleratie blijkt tof, de lay-out is mooi uitgebalanceerd en de treinen bollen waanzinnig soepel over de rails. Verwacht geen door en door gethematiseerde ervaring zoals Big Thunder Mountain of TRON, maar het is een prettige achtbaan. Dankzij de zeer acceptabele wachttijden wordt dit zelfs de ride die we het vaakst bezoeken.

Dames en heren… slecht nieuws. M’n favoriete horecagelegenheid van Disney California Adventure bestaat niet meer. Ik besefte het toen niet, maar in april 2017 bestelde ik voor de allerlaatste keer een Mickey’s Fun Wheel-cocktail in de hippe Cove Bar. Het goede nieuws: eigenlijk kreeg Cove Bar gewoon een nieuwe naam. Tegenwoordig moet je dus bij Lamplight Lounge zijn voor de betere mixology. Lamplight Lounge grenst aan Pixar Pier en werd logischerwijs naar Pixar’s bekende animatiefilms gethematiseerd. Als je van Cove Bar hield, zal je wellicht ook deze bar in je hart sluiten. Hoewel het decor niet al te ingrijpend veranderde, gingen de prijzen wèl voelbaar omhoog. Een hapje en drankje kosten bij Lamplight Lounge aardig wat dollars, maar ik vind het de moeite waard. De cocktails zijn heerlijk, de legendarische Lobster Nacho’s maken hun naam waar en het uitzicht op Pixar Pier is (zeker tijdens de schemering) onbetaalbaar. Een ander leuk adresje voor een lunch is trouwens Wine Country Trattoria, waar we op een zonovergoten terras mogen plaatsnemen. De Italiaanse keuken is naar pretparknormen erg goed en ook de bijpassende wijnkaart verdient pluspunten. Zowel bij Lamplight Lounge als bij Wine Country Trattoria zou ik aanraden om vooraf te reserveren.

Geen zin om vooraf plannen te maken voor je lunch of diner? Dan zijn er uiteraard nog steeds een heleboel fastfood-opties. Je kan bijvoorbeeld een uitgebreid aanbod aan internationale gerechten uitproberen op Pacific Wharf. Deze themazone bestaat uit een schijnbaar eindeloze reeks terrassen en vooral rond etenstijd heerst er hier dus een drukte van belang. Attracties staan er niet, tenzij je Bakery Tour als dusdanig wil beschouwen. Deze walk-through gunt een blik achter de schermen van een werkende bakkerij. Indien je ergens in Disneyland Resort een stukje zuurdesembrood eet, dan is het hoogstwaarschijnlijk in deze bakkerij gemaakt. Dit is trouwens een van de weinige plekken op de planeet waar Disney gratis* (*inbegrepen in je toegangskaart) eten uitdeelt. Elke bezoeker krijgt bij binnenkomst namelijk een proevertje aangereikt. Best tof, toch?

Persoonlijke tip van Glenn: als je Cars Land voor het eerst betreedt, doe je dat bij voorkeur via Pacific Wharf. Cars Land heeft drie toegangswegen, maar het wandelpad vanuit Pacific Wharf zorgt voor het grootste wow-gevoel. Wanneer we het gebied langs de reusachtige rotsboog binnenwandelen, voelt het immers alsof we in een imposant National Park in Utah of Arizona belanden. Ik hoef je wellicht niet meer te vertellen dat Cars Land een van de meest imposante themazones allertijden is. Vergelijk het niveau gerust met dat van Tokyo DisneySea, maar dan met een minder serieuze ondertoon. Elke keer ik Cars Land binnenwandel, ben ik er honderd procent van overtuigd dat dit het echte Radiator Springs is. Disney heeft zichzelf overtroffen door zelfs de kleinste details met een Cars-sausje te overgieten. Elk element dat deel uitmaakt van Cars Land, is er met een reden. Trouwens… het geheel benadert overdag reeds de absolute perfectie, maar kom na het invallen van de nacht zeker nog eens terug. Cars Land is immers op z’n allermooist wanneer de neonlampen knipperen en de rotsen in een oranje gloed baden.

Cars Land telt drie attracties, maar je hoeft die niet noodzakelijk allemaal te bezoeken. De draaiende tractors van Mater’s Junkyard Jamboree zijn bijvoorbeeld geen must-do en je kan een dergelijke attractie in de meeste parken met een kortere wachttijd beleven. Ietwat unieker zijn de dansende cabriootjes van Luigi’s Rollickin’ Roadsters. Deze attractie draait sinds 2016 mee in het aanbod van Cars Land en is een stuk plezanter dan z’n voorganger. Vroeger zat je in een reusachtige autoband en kon je een eigen route bepalen door je gewicht te verplaatsen. Dat klinkt leuk, maar het werkte voor geen meter. Deze nieuwigheid bepaalt door middel van een trackless systeem zelf het traject, wat fijne interactie met de andere voertuigen oplevert. Vergelijk het met Aquatopia uit DisneySea, min het water, plus vrolijke Italiaanse melodietjes. Grappig ding.

Een ride waarvoor je onverbiddelijk de rij in moet, is Radiator Springs Racers. Dat kan trouwens behoorlijk lang duren. Hoewel het laagseizoen is, bedraagt de wachttijd ’s namiddags al gauw anderhalf uur. Dat is lang, maar er zijn gelukkig alternatieven. Indien je de portemonnee open wil trekken, is er Lightning Lane. Deze voorkruippas kost echter al gauw 15 dollar per persoon voor een rit, dus ik zou het persoonlijk niet aanraden. Een tweede optie is de single rider line. Omwille van de ietwat ongemakkelijke 3-3 zitplaatsindeling is er in quasi elk voertuig plaats voor één of twee single riders. Het schuift dus verrassend vlot op: we gebruiken deze rij meerdere keren en wachten telkens minder dan 20 minuten. Luxe!

Disney California Adventure trok in 2012 anderhalf miljoen extra bezoekers ten opzichte van het jaar voordien. En daar is Radiator Springs Racers waarschijnlijk in z’n eentje verantwoordelijk voor. Het is een E-ticket zoals men er maar zelden eentje bouwt. Alleen al de omvang van het geheel is overweldigend: de rotsformaties van deze ride zijn bijna vijftig meter hoog en de wijde omgeving is vormgegeven als een woestijnachtig landschap. Radiator Springs Racers klopt visueel in elk opzicht en dat geldt eveneens voor de eigenlijke rit. De sfeeropbouw is subliem, een dark ride-passage showt knappe effecten en je sluit af met een fijn stukje duelleren tegen een collega-racewagen. Een buitengewone thrill is het weliswaar niet, maar de sterkte van deze attractie zit ‘m in de totale immersie. Radiator Springs Racers benadert de perfectie en iedere themaparkliefhebber geniet er wellicht met fonkelende ogen van.

Lightning McQueen heeft sinds vorig jaar nieuwe buren. De dames en heren uit het Marvel-universum namen op 4 juni 2021 namelijk hun intrek in Disney California Adventure. Op de voormalige plek van A Bug’s Land staat vandaag Avengers Campus, een zone vol blitse architectuur, hippe logo’s en onsterfelijke superhelden. Ik heb geen uitgesproken fascinatie voor de Marvel-films en koester dus ook geen waanzinnige verwachtingen bij Avengers Campus. Toch valt de eerste indruk best mee. Het gebied is ruim vormgegeven en er zijn leuke subzones in uiteenlopende stijlen. Onder een staalblauwe hemel is het hier dus aangenaam vertoeven, zeker wanneer de epische soundtracks van Ant-Man en Avengers door de speakers knallen.

Toch zijn er ook opvallende minpunten aan Avengers Campus verbonden. Ten eerste is de minishow rond Spider-Man ronduit teleurstellend. Men maakt hier gebruik van de zogenaamde Stuntronic, een animatronic die metershoog door de lucht kan vliegen. Helaas heb ik hiermee meteen het enige coole element van de show beschreven. De rest van de voorstelling wordt immers gevuld met kinderlijke koprolletjes en een paar nietszeggende lijnen tekst. Ten tweede blijkt het meest imposante gebouw van de zone letterlijk een lege doos. Avengers Headquarters en de daar bovenop geparkeerde Quinjet zien er veelbelovend uit, maar wat blijkt? Je kan er als bezoeker helemaal niet naar binnen. Volgens de geruchten zou hier binnen afzienbare tijd een nieuwe topattractie verschijnen, maar in z’n huidige vorm is het louter een decoratief stuk. Jammer.

Mijn hoofdreden om naar Avengers Campus te komen, dat is Web Slingers: A Spider-Man Adventure. De kans om Tom Holland in een strak pakje te zien, grijpen we namelijk met beide handen. Ik ben duidelijk niet de enige persoon met deze gedachte, want Web Slingers blijkt ontzettend populair. Overdag klimmen de wachttijden tot boven de 60 minuten, en op een bepaald moment staat er zelfs tweeënhalf uur op de teller. Door ons bezoek tot ‘s avonds uit te stellen, ontsnappen we gelukkig aan het ergste leed. Na een halfuur staan we reeds in de voorshow, waar Mr Holland (a.k.a. Peter Parker) het verhaal achter de attractie verduidelijkt. Heel bijzonder is het allemaal niet, maar het komt er op neer dat we een WEB Slingers vehicle gaan testen. Aan boord van dit voertuig kunnen we spinnenwebben afvuren om Spider-Bots uit te schakelen. Het gebeurt allemaal zonder pistool; je schiet in deze interactieve dark ride namelijk puur op basis van handbewegingen. Die techniek is knap, maar niet nieuw. Legoland heeft namelijk al jaren een gelijkaardige attractie in het assortiment. Bovendien moet ik concluderen dat een derde interactieve dark ride echt niet noodzakelijk was voor Disneyland Resort. Buzz Lightyear Astro Blasters en Toy Story Mania konden in mijn ogen prima naast elkaar bestaan, maar de toegevoegde waarde van Web Slingers is miniem. Hoewel ik Tom Holland graag had overladen met complimenten, laat z’n attractie me dus koud. Wanneer Web Slingers later dit jaar in Disneyland Paris opent, zal ik er alleszins geen uren voor aanschuiven.

Avengers Campus is gloednieuw. Toch kreeg ik in 2018 alvast een klein voorsmaakje. Guardians of the Galaxy – Mission Breakout was toen reeds toegankelijk, als een soort prequel voor het aankomende superheldengebied. Disney-fans treurden volop toen deze attractie aangekondigd werd. Dit is namelijk de vervanger van publiekslieveling Tower of Terror. Een retourtje naar The Twilight Zone bestaat in Anaheim bijgevolg niet meer, al vind ik deze Marvel-versie eigenlijk een prima vervanger. De voorshow bevat een fantastische audio-animatronic en het achterliggende verhaal wordt op een heel dynamische wijze tot leven gebracht. De sfeer rondom Tower of Ter… ehm Mission Breakout is ook totaal anders dan voorheen. Het spookachtige decor maakte plaats voor veel humor en aanstekelijke popmuziek. Je houdt ervan of je haat het, maar ik reken mezelf sowieso bij de voorstanders. Bovendien scoort Mission Breakout als thrill ride sterker dan Tower of Terror. De bewegingen zijn intenser en de valsequentie duurt een stuk langer dan voorheen. Bram heeft er na één ritje genoeg van, maar ik sluit met plezier opnieuw aan in de rij. Verbazend goeie attractie!

Dat de coronapandemie verregaande gevolgen voor de pretparkwereld had, is nog een understatement. Zeker voor de Californische parken was het een ronduit miserabele periode. Disneyland en Disney California Adventure sloten de poorten op 14 maart 2020, en de parken zouden uiteindelijk pas dertien maanden later heropenen. Zelfs in januari 2022 laat de impact van corona zich nog duidelijk voelen. In Universal Studios Hollywood moesten we bijvoorbeeld op het hele domein een mondmasker dragen, terwijl er in Disneyland Resort een gering restaurant- en showaanbod beschikbaar is. Avondentertainment heeft California Adventure tijdens ons bezoek niet en ook het Hyperion Theater blijft voor onbepaalde tijd gesloten. Deze enorme schouwburg was tot 2020 de thuishaven van een Frozen-musical, maar Anna en Elsa werden dus op een gedwongen vakantie naar Arendelle gestuurd. Ik mis deze specifieke show niet (hij was immers opvallend minder aanstekelijk dan de Aladdin-voorstelling die tot 2016 te zien was), maar het gebrek aan entertainment is wel voelbaar. Kwalitatieve voorstellingen horen nu eenmaal bij de Disney-ervaring, so tell the (Hyperion’s) guards to open up the gates.

Anaheim is de hemel op Aarde, zeker wanneer je van dark rides houdt. In het report over Disneyland haalde ik de nickname Dark Ride Capital of the World reeds boven, en ook California Adventure doet zijn duit in het zakje. The Little Mermaid is fantastisch, Toy Story Mania heeft een trouw publiek en Web Slingers is dankzij z’n hoofdrolspeler toch niet helemaal waardeloos. De vierde en laatste dark ride in dit park is Monsters Inc – Mike & Sulley to the Rescue. De scènes bevatten een aantal geslaagde special-effects en de rit duurt langer dan je verwacht, maar mijn favoriete moment zit pas helemaal op het einde. Vlak voor we het uitstapstation bereiken, komen we immers oog in oog met Roz. Deze norse receptioniste is in de Monsters Inc-films ronduit hilarisch, en ook hier heeft ze een persoonlijke boodschap voor ieder passerend voertuig. Een regelrechte must-do is deze attractie niet, maar bij een korte wachttijd zou ik ‘m nooit overslaan.

Als je het mij vraagt, zijn 3D-films in de pretparkwereld een beetje passé. De enige 3D-shows die ik nog met plezier bekijk, zijn It’s Tough to be a Bug (Disney’s Animal Kingdom) en Mickey’s PhilharMagic. Deze muzikale voorstelling was oorspronkelijk alleen in Orlando en Hong Kong te zien, maar werd later ook geëxporteerd naar Japan, Parijs en ten slotte Anaheim. PhilharMagic speelt hier in het Sunset Showcase Theater, de vroegere thuishaven van Muppet Vision 3D. Het feit dat de zaal niet speciaal voor PhilarMagic ontworpen is, heeft helaas zijn weerslag op de ervaring. Het belangrijkste gimmick van de hele show (het uitdeinende scherm) is immers een opvallende afwezige, net zoals dat bij de Franse versie het geval is. Hoewel ik de muziek en de scènes van PhilarMagic een warm hart toedraag, blijkt deze Californische variant dus een tamelijk tegenvallende belevenis.

PhilharMagic overtuigt niet, het podium van de Frozen-musical is leeg, Tom Holland houdt z’n kleren aan en bij World of Color blijft het pikkedonker. Het lijken de ingrediënten voor een rotdag, maar niets is minder waar. Hoewel Disney California Adventure zich in januari 2022 niet in z’n allersterkste vorm toont, behoort het nog steeds tot de wereldtop. Het park haalt kracht uit z’n verscheiden horeca-aanbod, de bijzondere themagebieden en de uitmuntende attracties. Sommige van die attracties zijn bovendien wereldwijd uniek… én briljant uitgevoerd. Radiator Springs Racers is en blijft de onbetwiste numero uno, maar ook Grizzly River Run, Mission Breakout en Incredicoaster behoren tot de knapste rides in hun categorieën. Het feit dat al deze attracties in een extreem sfeervol themapark terugvinden, maakt mijn eindoordeel nog positiever.

Wow. Wat ben ik hier graag. Er is geen andere manier om onze dagen in Disney California Adventure te omschrijven. Dit park heeft een lange weg afgelegd. Ik kwam hier voor het eerst in 2008 en het was toen een behoorlijk kille plek. Er stonden weliswaar een aantal fijne rides, maar de enscenering kon in de verste verte niet tippen aan die van het aanpalende Disneyland. California Adventure was letterlijk het tweede park waar je effe binnensprong om Soarin’ en California Screamin’ nog eens te doen. Daarna stak je de Esplanade over om de rest van je dag in Disneyland door te brengen. Maar wat kan er op veertien jaar veel veranderen. Vandaag staat hier een volwassen themapark dat zich op alle mogelijke vlakken kan meten met de wereldtop. Met projecten als Cars Land en Buena Vista Street heeft Disneyland Resort bewezen dat het toonaangevend wil zijn. En hoewel men met Avengers Campus misschien geen wonderen verrichtte, zie ik de toekomst van dit park rooskleurig tegemoet. Dus Disney California Adventure Park… hopelijk tot binnenkort?

FOTOGALERIJ

BUENA VISTA STREET

GRIZZLY PEAK AIRFIELD

PIXAR PIER

PARADISE GARDENS PARK

PACIFIC WHARF

CARS LAND

AVENGERS CAMPUS

HOLLYWOOD LAND

TERUG IN DE TIJD

Bedenkingen? Vragen? Commentaar? Laat gerust een berichtje achter via het invulveld onderaan deze pagina.