Universal Studios Japan

Osaka, Japan

“Een van ‘s werelds meest complete themaparken”

Gewekt worden door John Williams’ meest epische soundtracks en even later het geraas van een testende achtbaan opmerken; dat is de harde realiteit tijdens ons verblijf in Osaka. Vanuit onze hotelkamer in het Universal Port Hotel ligt Universal Studios Japan letterlijk aan onze voeten. Dat is visueel een mooie opwarmer voor ons naderende bezoek aan dit legendarische themapark. New York City, Amity, Hogwarts en Jurassic Park, het zijn maar enkele van de vele blikvangers die we aan de horizon spotten.

Vanuit onze kamer zien we het plein aan de toegangspoort elke ochtend volstromen met hysterische, doch uiterst gedisciplineerde locals. We herkennen dit tafereel vanuit het vierhonderd kilometer noordoostelijker gelegen Tokyo Disney Resort: duizenden bezoekers arriveren ruim voor openingstijd om het maximale uit hun pretparkdag te halen. Rond de ingang heerst bijgevolg al vroeg een drukte van jewelste. En zo gaat dat dag in, dag uit. Het zal je dus niet verbazen dat Universal Studios Japan bij de tien drukst bezochte themaparken van onze planeet behoort. Ik reisde de afgelopen jaren langs het zonnige Hollywood, bezocht de parken in het hete Orlando en kwam ook in het tropische Singapore, maar het populairste Universal-park gaan we vandaag in een kil en stormachtig Osaka ontdekken. Onze wapens om het weer en de drukte te trotseren zijn een paraplu en een peperdure, doch ontzettend handig Universal Express-voorkruippas.

Universal Studios Japan is het laatste park van Universal dat nog op mijn agenda ontbrak. Hoera! Alweer een lijstje vervolledigd, denk ik dan. Dat is een toffe gedachte, maar het trekt de verrassingswaarde logischerwijs een stukje naar beneden. De statige toegangspoort oogt niet noodzakelijk anders dan in de Verenigde Staten en we vinden zo’n draaiende Universal-globe al min of meer een evidentie. De overdekte hoofdstraat herkennen we dan weer uit het Aziatische zusterpark, al ziet het er hier een stuk spannender uit omdat er achtbaantreinen langs de contouren van het dak razen. Je moet bovendien al een pessimist zijn om zo’n keurig gethematiseerde Hollywood Boulevard en de daarbij horende filmmuziek niet te appreciëren. Herkenbaar staat niet noodzakelijk synoniem voor saai.

Onze eerste attractie is daarentegen alles behalve herkenbaar. Space Fantasy – The Ride is immers wereldwijd uniek en baseert zicht bovendien niet op een film die wij in het westen kennen. Dan maar verstand op nul en hersenloos genieten van een Mack-rollercoaster op Japanse wijze. Op zich is dit een vrij brave achtbaan met beperkte statistieken en het thema is tien keer kitscheriger dan je van een vijf jaar oude attractie verwacht. Maar het werkt, want Space Fantasy is simpelweg fantastisch. We vliegen heerlijk soepel door een met kleurrijke verlichte hal en de (vaak gecontroleerde) draaibewegingen zijn erg fijn. De begeleidende muziek heeft iets magisch en past perfect bij de dromerige scènes waar we doorheen bollen. En net zoals de laatste scène ons met de nodige decibels opnieuw richting perron knalt, zo knalt Space Fantasy – The Ride naar de hoogste regionen van m’n persoonlijke ranking. Het is zeldzaam dat een attractie zonder intense adrenalinekick of dreigende verhaallijnen me omver blaast zoals deze deed. Dit is genialiteit van begin tot einde. En het beste nieuws is dat we er dankzij onze Express-pas straks nog eens van mogen genieten.

We reizen rechtstreeks van de ruimte naar New York City en belanden in een langgerekte flashback richting Universal Studios Florida. De opbouw van dit parkgedeelte is namelijk bijna identiek als in Orlando. Toch zijn er op vlak van attracties nauwelijks gelijkenissen. De dark ride rond Transformers is nergens te bekennen en ook Twister is afwezig. Op de plaats van Revenge of the Mummy staat dan weer een attractie die we herkennen uit Orlando, al staat hij daar in het andere park. Best verwarrend allemaal.

The Amazing Adventures of Spider-Man is een van de beste dark rides ter wereld. Je kent de attractie misschien vanuit Orlando, waar het ding daar al jaren de hemel ingeprezen wordt. Logisch eigenlijk. Er bestaan immers maar weinig attracties die hun bezoekers op zo’n overtuigende wijze meesleuren in de verhaallijn. Wanneer ik plaatsneem in een van die fancy vormgegeven voertuigen, geloof ik dan ook vrijwel meteen dat ik middenin een clash tussen goed en kwaad beland ben. Het goede, dat is Spider-Man die ons in Osaka als een ware karatestrijder toespreekt. Het kwade, dat is een stelletje bad guys die met hun eigen superkrachten New York City omtoveren tot een gigantische puinhoop. Spider-Man gooit ons van de ene ijzersterke actiescène in de andere. Daarbij worden 3D-beelden en reële decors naadloos gecombineerd tot een attractie die de perfectie benadert. Alleen al de slotscène waarin we naar het dak van een wolkenkrabber gesleurd worden, verdient de ene award na de andere. Als je me dus ooit vraagt wat de allerbeste Universal-attractie aller tijden is, gaat mijn stem integraal naar The Amazing Adventures of Spider-Man.

Niet alle films zijn tijdloos. En ook attracties die erop gebaseerd worden, geraken na verloop van tijd passé. Universal Studios Japan bewijst dit met Back to the Future: The Ride. Een enkeling ervaart het wellicht als pure nostalgie, maar eigenlijk zou zo’n onding met de grond gelijk gemaakt moeten worden. Gelukkig gaan de Minions – ja, die zijn ook in Japan een hit – deze attractie binnen afzienbare tijd impalmen. Despicable Me: Minion Mayhem komt naar Japan en gaat dit dieptepunt uit het parkaanbod vervangen. Goede zaak.

Filmpretparken houden over ‘t algemeen van langdradige voorshows. We merken dat vooral bij Terminator en bij Backdraft. In het tweede geval worden we zelfs op een dubbele preshow getrakteerd. Het staren naar verknipte filmfragmenten en vertellende Universal-medewerkers lijkt eindeloos te duren. We begrijpen er uiteraard helemaal niks van, maar we merken dat zelfs Japanners er nogal verveeld bij staan. Onze beloning: zowat drie minuten een fabriekshal in lichterlaaie zien staan. Imposant is dat zeker, maar het langdurige voorprogramma brengt de herhalingswaarde naar een absoluut minimum. Bovendien schonk Universal ons in Europa een heel wat indrukwekkender alternatief met Templo del Fuego.

Wat Steven Spielberg en John Williams in 1993 klaarspeelden met Jurassic Park, dat gaat voor altijd de filmgeschiedenis in. ‘t Is bijgevolg terecht dat het fictieve dinopark in elk Universal-resort een remake kreeg. We krijgen in Japan helaas bitter weinig mee van de tropische setting en de koloniale bouwsels, want Jurassic Park zit tijdens ons bezoek middenin een grootschalige renovatie. We zien meer houten constructiepanelen dan dino’s en de aanhoudende regenbuien vormen beslist niet het zomerse plaatje dat we vanuit Florida kennen. Gelukkig zit niet alles tegen en blijft de topattractie van deze zone gewoon open tijdens de werken.

Het schrale weer is voor de Japanners een goeie reden om Jurassic Park River Adventure links te laten liggen. Ik kan het echter niet over mijn hart krijgen om een dergelijke ride over te slaan. Dit concept is in mijn ogen namelijk een van de sterksten uit de branche. Tja, ik weet het wel… de bedenkers van deze ride kregen een heus cadeau in hun schoot geworpen. Een attractie ontwerpen rond een film die gaat over een dinosaurus-pretpark? Veel eenvoudiger kan het niet worden. Toch vind ik het keer op keer indrukwekkend om in zo’n expeditievlot door de langzaam opengaande poorten van Jurassic Park te varen. Zelden voelde een attractie zo natuurlijk aan en ook de spanningsopbouw werd ronduit subliem uitgevoerd. Wanneer we met een reusachtige (maar gelukkig niet natte) plons onze vaartocht vervolledigen, kan ik bijgevolg slechts één ding concluderen: deze ervaring is van de eerste tot de laatste seconde correct. Punt.

Laat ik het even hebben over de Express-voorkruippas, Japanese style. Een gratis variant zoals Disney biedt Universal niet aan, maar dat kon je al vermoeden. Verder vertoont Universal Express echter bijzondere verschilpunten met het Amerikaanse variant. Eerst en vooral is de service niet inbegrepen wanneer je in een van de officiële partnerhotels overnacht zoals wij doen. Je moet ‘m dus rechtstreeks aankopen en je doet dat best op voorhand online, want zelfs op deze relatief rustige dag waren alle Express-passen al om halftien ‘s ochtends uitverkocht.

Er zijn drie types: de Express 3, Express 5 en Express 7. Het getalletje wijst op het aantal attracties dat je ermee mag doen en die laatste is dus logischerwijs een stuk duurder dan de eerste. Een ongelimiteerde pas, zoals men die bijvoorbeeld in Florida heeft, bestaat hier niet. Wij kochten de duurste variant en hebben daarmee eenmalig toegang tot de grootste publieksfavorieten van Universal Studios Japan via een tijdsframe. Voor minder gegeerde subtoppers kunnen we op eender welk tijdstip arriveren, maar ook daar zijn kleine lettertjes aan verbonden. We moeten op een bepaald moment bijvoorbeeld kiezen tussen Backdraft, Terminator en Jurassic Park. We opteren voor die eerste en dat heeft als consequentie dat we voor de beide andere rides sowieso de standby-wachtrij in moeten. Je moet dus op voorhand trachten in te schatten waar de rij het langst zal zijn.

Het is 13 uur en we worden verwacht bij Hollywood Dream – The Ride. We tuurden al twee dagen vanuit onze hotelkamer naar deze achtbaan en we zijn alvast helemaal fan van z’n uitstraling. Hollywood Dream kronkelt schilderachtig door het halve park en levert daardoor een heerlijke dynamiek op. Deze coaster is de Japanse voorganger van Hollywood Rip Ride Rockit en oogt (mede dankzij z’n stijlvolle, fonkelende verlichting) een stuk edeler dan z’n Amerikaanse tegenhanger. Hollywood Dream ziet er stralend uit en we hebben reuzeveel zin om de beugel zelf dicht te trekken. Dat geldt ook voor m’n medebezoekers, want het ding is ontzettend populair. De conventionele versie kost je vanmiddag 70 minuten en voor de achterwaartse Backdrop-versie wordt er zelfs anderhalf uur geafficheerd. Langs het legale achterpoortje zijn we gelukkig slechts twintig minuten kwijt.

Coastertreinen omdraaien en de attractie vervolgens als gloednieuw presenteren; ik vind het persoonlijk nogal goedkoop. Aangezien megaketens zoals Disney en Six Flags het truukje reeds toepasten, kan ik Universal echter moeilijk verwijten dat ze meedoen. Backdrop was in 2013 bedoeld als een tijdelijk experiment, maar het lijkt inmiddels een vaste waarde in het attractieaanbod van Universal Studios Japan. Problemen hebben we daar niet mee, want we vinden het stiekem best spannend om zelf eens achterwaarts over B&M-spoor te razen.

Backdrop voelt al bijzonder tijdens de lifthill, waarin we vanuit een lange koker naar beneden kijken en pas helemaal op het laatste moment beseffen we dat de 44 meter hoge top bereikt is. Vanaf dat moment begint een extreem soepele achtbaanrit waarvan tof bochtenwerk, bizarre achterwaartse airtime en loeiharde onboard-muziek de hoofdingrediënten vormen. Je kan Hollywood Dream verwijten dat ‘t qua omvang een veredelde familiebaan is, maar vanuit de rode trein ervaar ik dat niet zo. De afsluitende helix is bijvoorbeeld zo intens dat het effe zwart wordt voor m’n ogen. Wanneer we de eindremmen bereiken, moet ik toegeven dat dit een steengoede ride is. De thematische invalshoek blijft vaag en dat kolossale stationsgebouw had mooier gekund, maar verder wil ik elk pretpark aanmanen om zo vlug mogelijk een vergelijkbaar order bij B&M te plaatsen. Mini-Megacoasters zijn hip en ze horen de wereld te veroveren. Topmateriaal!

We stellen de coasterbingo veilig in een kleurrijk kindergedeelte en lunchen even later in een rustiek vissersdorpje. Om ons eraan te herinneren dat Universal een Amerikaanse keten is, krijgen we de keuze tussen een burger met kip, een burger met kabeljauw en een burger met krab. Die caloriebom wordt ons geserveerd in een kartonnen bakje waarop een stel gevaarlijke haaientanden staat, het duidelijke voorteken dat Jaws om de hoek ligt. En inderdaad… niet veel later staan we in de wachtrij voor deze klassieker. Jaws zit ergens in de grijze zone tussen nostalgie en waardeloos antiek. Met een toeristenbootje langs rubberen haaienkoppen en ontploffende waterbommen varen… echt vernieuwend is dat niet. Toch hangt er een bepaalde feel-good vibe rond de attractie en zo’n vaartuig vol extatisch gillende Japanners draagt bij aan de sfeervolle belevenis. Wanneer we ten slotte de wondermooie setting in havenplaatsje Amity in rekening brengen, kan ik Jaws eigenlijk alleen maar liefhebben. Cult in pretparkland, het bestaat en het is awesome.

Wie Universal zegt, zegt tegenwoordig eigenlijk Harry Potter. De Britse tovenaar, de besneeuwde puntdaken van Hogsmeade en het gloednieuwe Diagon Alley zijn niet meer weg te denken uit het pretparklandschap van Florida. Het was dus een kwestie van tijd vooraleer het succesverhaal geëxporteerd zou worden naar andere Universal-resorts. Hollywood bouwt momenteel aan haar eigen versie, maar de eerste kopie opende bijna een jaar geleden in Osaka. Er is overigens een grappige tegenstrijdigheid verbonden aan de locatie van dat gebied. In Orlando werd Amity genadeloos weggeruimd ten voordele van The Wizarding World. In Japan moest de klassieker niet wijken voor dat moderne geweld en liggen de twee zelfs als goeie buren naast elkaar. Voorlopig dan toch. De nieuwe zone is zo populair dat een uitbreiding in de nabije toekomst alleen maar logisch lijkt. En ik betwijfel of dat vredige kustdorpje dan stand blijft houden tegen Harry Potter.

Harry Potter is hot in Japan. De overrompeling in The Wizarding World of Harry Potter zou bijgevolg zo’n absurde proporties aannemen dat Universal genoodzaakt was om maatregelen te treffen. Wie de zone zo vlug mogelijk wil betreden, moet ‘s ochtends dus een gratis reservering maken. Uiteraard garandeert dat kaartje enkel toegang tot de themazone en moet je voor de plaatselijke attracties opnieuw (lang… heel erg lang) in de rij staan. Best tijdrovend, maar hier bewijst de Express 7 zijn nut zoals nooit tevoren. Zowel de gereserveerde tijd voor het betreden van The Wizarding World als een snelle toegang tot de beide rides zijn voor ons inbegrepen. En zo staan we rond drie uur klaar voor onze portie magie. Let’s go.

Wanneer de toegangspoort van Hogsmeade opdoemt, klikken de Japanners zich suf op hun fototoestellen. Ik doe vrolijk mee, maar besef vooral dat het allemaal wel erg herkenbaar oogt. Een stomende locomotief aan de rechterzijde, een uit z’n voegen barstende snoepwinkel links, de Butterbeer-stand centraal en een imposant kasteel aan het uiteinde van de steeg. Enkel de ontbrekende Dragon Challenge en het kille weer verraden dat dit niet Islands of Adventure is. Verder zijn de gevelrijen en de summier gestylede Flight of the Hippogriff nagenoeg exact kopieer-en-plakwerk.

Zelfs de absurde wachttijd voor Harry Potter and the Forbidden Journey herken ik uit Orlando. We mogen die twee uur dankzij de voorkruippasjes echter reduceren naar hooguit tien minuten en we duiken veel sneller dan verwacht in de catacomben van Hogwarts. Ik ga de ride niet tot in de fijnste details uitschrijven, want we weten inmiddels wel hoe het gaat. Zwaaiende robotarmen, vliegende scènes voor bolle schermen en de duistere setting maken Forbidden Journey veel heftiger dan je doorgaans van een dark ride verwacht. Jammer genoeg spot ik tussen die brokken intensiteit ook enkele pijnlijke onnauwkeurigheden. Onsubtiele scène-overgangen, onafgewerkte plafonds en een vluchtige blik op de techniek… ‘t zijn schoonheidsfoutjes die je bij een dergelijk bejubelde ride eigenlijk liever niet ziet. Begrijp me niet verkeerd: The Forbidden Journey is een krachtige attractie waar ik gerust een uur voor aanschuif. Maar de perfectie van Spider-Man of die van Disney’s betere dark rides evenaren, dat lukt in mijn ogen niet.

Het zal Universal Studios worst wezen dat ik de hele hype nogal overroepen vind. Terwijl ik zeur over pietluttige details in de topattractie, kopen de locals elk mogelijk item waar het logo van Harry Potter op geprint werd. Neen echt, soms lijkt het alsof Japanners de winkels boven de rides verkiezen in themaparken. First-timer en shop-a-holic Carrie smijt zich in de strijd om het ultieme souvenir op de kop te tikken. Ze staat eerst tien minuten in de rij om een boetiek te mogen betreden en ze moet vervolgens ook weer lang wachten vooraleer ze haar yen-biljetten in de kassa van Universal mag deponeren. Een immens leger personeelsleden moet op datzelfde moment keihard werken om te voorkomen dat de rekken leeg geraken. Absolute gekte.

We proberen tegen de avond de normale versie van Hollywood Dream uit te testen, maar de aanhoudend lange wachtrij steekt daar helaas een stokje voor. Ook openluchtshow Water World laten we aan ons voorbij gaan. De voorstelling kon me in Hollywood niet overtuigen, dus ik vermoed dat een Japanse kopie dat evenmin doet. Carrie, Nick en ikzelf opteren daarentegen wel voor een extra ritje Space Fantasy, welke we unaniem tot de grote revelatie van de dag bombarderen.

Elk themapark ter wereld bezoeken waarin een rode trein achterwaarts over een Mini-Megacoaster van B&M vliegt? Check. Op alle plekken geweest zijn alwaar Harry Potter vriendjes is met Jaws? Double check. Elke Mack spinning coaster aanvinken die toont hoe gedrogeerden een ruimtereis ervaren? Check again! We hebben opnieuw heel wat lijstjes aangevuld en kunnen dus met een gerust hart afronden. Hoewel het weer niet echt in ons voordeel speelde, leverde Universal Studios Japan ons een topdag op. Akkoord… het park is verrassend compact en er staat gedateerde rommel tussen de headliners, maar al bij al kan dit park op een zeer solide attractieaanbod rekenen. Spider-Man behoort tot ‘s werelds beste dark rides, Hogsmeade vormt een thematisch hoogstandje en Jurassic Park blijft een imposante ervaring. Twee sterk uitgevoerde achtbanen leveren de nodige uniciteit en Jaws zorgt voor de nostalgische noot.

Ervaren pretparkreizigers voelen wellicht aan dat de gelijkenissen met Universal Orlando Resort best aanzienlijk zijn. Niet enkel een handvol rides, maar ook grote delen van de infrastructuur lijken quasi letterlijk uit het Amerikaanse studiopark gekopieerd. Een probleem is dat niet; je zit tenslotte aan het andere uiteinde van de wereld. Ik wil alleen maar zeggen dat je dat vliegticket naar Orlando niet in allerijl moet omboeken naar een retourtje Osaka, want Universal Studios Japan is geen overdonderende bestemming zoals het resort in Florida. Een meerdaags bezoek? Nergens voor nodig. Breng hier gewoon een fijne dag door tijdens je vakantie in Japan, maar reis ‘s avonds met een gerust geweten verder naar een volgende bestemming.

Dat is trouwens exact wat wij plannen. We nemen afscheid van Universal, zeggen tot ziens tegen Carrie en laten vervolgens onze Japan Rail Pass renderen op de Shinkansen. Deze beroemde Japanse hogesnelheidstrein ziet er bijzonder futuristisch uit en we zitten comfortabeler dan in de economy class van een gemiddelde luchtvaartmaatschappij. Wat een heerlijke en pijlsnelle manier om richting zakenstad Nagoya te sjezen. En sjezen, dat zullen we nog vaker doen. Morgen al zelfs, want we hopen niet minder dan elf achtbanen aan de teller toe te voegen. Coaster-runnen tot we helemaal niet meer kunnen. Nagashima Spa Land, we komen eraan.